Yol verdi güneş gülümseyen karanfile O eşsiz kokusunu yayması için Sessizlikle süslendi gece Parlayan yıldızlar ve ay için Siyah bir kelebek kondu çiçeğe Güzelliğini sergilemek için Ve bir çocuk oturdu tepeye Gece gökyüzünü izlemek için Göz kırptı ay tepedeki çocuğa Çocuksa nedenini anlayamadı Sormak istedi rüzgara Fakat onu yerinde bulamadı

Yalnızlığıma mı kızgındım,  Kendime mi kırgındım?  Hüzünlü, sessiz bakışlara,  En çok ta onlara...  Elimde olsaydı nefret etmek,  Gözlerimi kapatıp kaçmak isterdim.  Sonsuzluğa gizlenmek,  Belkide yok olmayı isterdim.  Yok sayıyorum şimdi herşeyi,  Yine içime gömüyorum kalbimi.  Umursamaz biri olmalıydım.  Galiba artık bırakmalıyım.  Tutunacak bir dal mı bulmalıyım,  Yoksa yalnızlığımla mı kalmalıyım?  Konuşmam lazım,  Ama susmalıyım.  Buruk bir tebessümle Her şeyi bırakmalıyım.

Gece Ay'a aşıktı oysa Ay Güneş'e Gece bütün karanlığını gökyüzüne verirdi Ay bütün güzelliğiyle parlardı Gündüz Güneş'e aşıktı Ay ise gündüze aşık Güneş'e Gece, Ay'ın Güneş'i sevmesini istemezdi Lakin Ay, ışığını Güneş'ten alırdı İşte bu kadar imkansızdı onun sevgisi KAİA~Gecenin Aşkı