"Kimseye güvenme, ileride sana elini uzatıp yanıltan olacak. Somut değil belki ama bu soyut olarak sana yansıyacak."

"Şuna da bak, körpe herif bu yaşlı adama cevap vermeyecek kadar edepsiz." yanı başımda bekleyen sarhoş adam bir eliyle masaya destek oldu ve diğer eliyle masanın ortasına hızlıca vurdu. Sızlanarak elini gerisin geri çekildi. "İçmeye devam edin." sözlerim onun için laf kalabalıklığı yapıyordu, elini sağa sola salladı ve ağzının bir köşesini yukarı kaldırarak beni zorladığını düşündü. Benimse aklımda içeceğimi yudumlayıp beni bekleyen kişinin yanına gitmek vardı...

Sıçanlar hastalıktan ölenlerin bedeninde yol arandı, ölüm onlara huzur vermedi. Singulatların paçavra gibi atılmış bedeninin yanında duraksayan başka bir hayvanla bakışmaktan kaçındım. Ölen singulatın açıkta kalan etinden çekilmiş kanın son damlalarını tüketti. Hayvanın vahşi bakışlarının altında yatan öfke açlığa susamıştı. Bir adım daha ve o benim arkamda kaldı. İkimizin de yolu farklıydı ama aynı amaç uğruna nefeslerimizi hızlandırıyorduk. İşimizi yapmak.

Kulaktan kulağa verildi, bu efsanenin kuruntuları. Dillerden sökülen sözler... Tuvalin her tonuna bir renk çalındı paletten. Gökkuşağının yedi rengiyle gizlendi beyazlık. Renkler birbirini evirdi siyaha... Gökkuşağı onların üzerinde bir koruyucu, doğa onların sadık dostu. Tuval'in akıntıları çevrildi kanlı sözlere...

Bir parçanın vücut bulmuş halidir, hisler. Öfke, korku, sevinç... "İntikamın korkuyla uslansın,çocuk.' Hisler etraflıca bedeninde gezinen bordo rengin sahibi, hisler hedef aldığın sonuçlar... Hislerin çerçevesinde hapsolan bir resim gibiyiz. O resme damlayan bir damla... Kirlenen sayfa, mürekkebinden akan her bir damla... Resimde saklı bir renk değiliz, birlikten kuvvet doğdu. Peki bu çerçeveden çıkan yolun sonu hayra alamet mi? ...

Günler geçmesin, zaman akmasın ki bu sözler eskimesin. Cahillik modernleşmiş, düşüncelerden sarkmayı bırakmış. Lakin sarkıklar bir balçık olmuş. Cahillik giyim kuşama bürünmüş ve fikirlerde kendine yer bulmuş. Cahillik serilmiş iradeye... Cahilliğin lekesi dış görünüşte, bilememiş asıl cahillik kalp ve beynin işbirliği.

Bir boyut kapısında üç büyük diye adlandıranlar el ele tutuşmuştuk ve gidecekken kafamı çevirdim. Ondan bir cevap almayı bekliyordum, bekliyorduk. Ruhlarımız bu alemden çıkınca bedenimize geri dönecekti. "Benim güzel kızım, öğrenmen gereken bir sır daha. Bu sırrı öğrenirken şunu unutma: her sonucun bir bedeli vardır." onun turuncu saçları bir gün ışığıyla canlılık kazandı. Korkmam gereken sözleri bana ıslık çaldı. Sanki nerede olduğunu belli etmek istiyordu...

Kapı aralandı, döküldü kelimeler. Dudaklardan. "Cahille sohbeti kestim,madam." sessiz bir patikada var olan güllerin altına saklanan dikenleriydi, bu sözler. Cahiliyet var ama bunun bir sınırı var mı? Cahil kelimesinin kapsam alanı daralıyor diyemem genişliyor. Genişleyen alanda kurbanlar kim? Devrin popüleritesi oldu, geleceğin cahilliği. Şimdi de var olanlara kum saati çevrildi. Zaman devreye girdi, fikirlerde saklanan vahşilikten kalan izler karakterlere yansıdı.

" GÜNLER BİRBİRİNİ KOVALADI. İŞTE GÜNEŞ DOĞUYOR. GÜNLER BİRBİRİNİ KOVALADI. O YILDIZLARIN EN PARLAĞI. GÜNLER BİRBİRİNİ KOVALADI. GÜNEŞ BALÇIKLA KAPLANDI, ONUN YOKLUĞINDA. BALÇIĞI SÜRENLER İÇİN ÇEKİLDİ KILIÇLAR. İŞTE O GELİYOR. GÜNEŞ DOĞDU, GÖKYÜZÜ UMUT SALDI. KAVUŞTU HÜKÜMDARINA. KAVUŞTUK HÜKÜMDARIMIZA. KIRMIZI VE MAVİNİN OYNAŞTIĞI GÖZLER ARALANDI DERİN UYKUDAN. İŞTE O GELİYOR, GÜNEŞ DOĞUYOR. EVREN ÇETELESİNDE TUTULU SAYILI GÜNLER. SON ÇİZİK ATILDI. GÖZLER ARALANDI ...."

Üretim hatası gibiyim ama üretim için çabalayan bir fabrika da olabiliyorum. Üretmek için ilham var, buna itaat edecek beden yok.

"Felaket olmasa hikaye olmaz zaten." Bu sözler döküldü bir madamın dilinden. Doğuş,ilk felaketimiz değil midir? Hikayemiz böyle başlar,felaketle. Aylarımızın geçtiği hatta vücudun tamamlandığı güvenli bölgeden, anneden kopuvermek... Gözlerimizi çevreleyen et parçaları, bir başka anda vücut bulur. Bilinmezlikler ve huzur seni sarsa da bu felaketi hissederek ağlarsın. Bastırılır duygular sessiz bir ninniyle... Bastırılır felaket başka bir felaketle... Çivi çiviyi söker madam.

Tanrıçalar ve Tanrılar varlığı bilinen ama bizden gizlenenlerdendi. Bir ölümsüz olarak hayatımda farklılıklar ve engeller olacaktı ama bir tanrıçayla tanışmak hatta o tanrıçanın çocuğu olmak... Hayır tanrıçaların çocuğu olamazdı. Tanrıçalar üremeye müsait bir yapıda değildi. Biz onların manevi çocuğuyduk. Bizim annemiz, babamız, kardeşimiz onlar değildi. "Hayır biz sizin çocuğunuz değiliz."  ayağa kalktım. Gözlerimde okunmak üzere olan isyan fişeklerini çektim ve ilk önce beni güneşin selamladı.

O gün gökkuşağı yeryüzüne renk vermemiş ama gökten yayılan yağmurun bereketiyle ıslanan, Tanrıçaların armağanı olan , yıldırımın öldürücülüğünü kavrayan ve yıldırım ateşinde uslanan bir bebek... Bebeğin bereketi ve bağlılık yemini edebileceği iki can... Okyanusların derin sularından gelen, boğulmaktan bıkmayan ve ölümle yüz yüze kalan, okyanus sularının can verişini, alışını ve iyileştirme arzusuyla kutsanan o bebek... Ormanın kıyısında, gözle seçilemeyen mağarada açılan yeşil gözler...

Gece ve gündüz birbirini kovalamaktan hoşlanan iki sevgili, arkadaş... Onların hızına yetişmek için ardı kesilmeyen koşmalar, darlanan nefesler... Belki de o hızlı değildir, biz hızlı yaşamaya karar vermişizdir ve hayat bize ayak uydurmuştur. Acı duymak için kendimizi belirli sınırlar içinde hapseden, güzellik algıları diye bir lüzumsuzluğun çıktığı bu evrende daha azını bekleyemezdik. Bilmediğimiz bu ömürde sınırları zorla, koş. Nefesinin sıkışmasına izin ver...

Zorlandığı belliydi ve gereksiz bir kahramanlığa gerek olmadığından koluma bağlı yıldız bıçaklarını elime aldım. Hareketleri çok hızlıydı ama Arian'ı seçebiliyordum. " Çekil." ilgisini çekmek için bağırdım, bir sonraki saniye avcıların bacağına saplanan yıldız bıçakları daire çizerek onlara ulaştı. Arian bunu fırsat bilip hepsinin kafasına tekme savurmaktan kaçınmadı, onların bacaklarında kalan yıldız bıçaklarım kana bulansa da tiksinmedi hepsini çekti. Bayılan askerler acının doruğundaydı...

"Bir varmış bir yokmuş... Kelebek vadisinin varisi Hera ve kanla bulanmış bir vampirin hikayesinde yok olan bir dünyanın cezalarının bedeli evren değişikliğinin yanında derin ıstıraplar çekilen bedenler... Ruhlar, dışlanmışlık ve aşkın.." hikayeyi kesintiye uğratan içeriden gelen uğultulardı. Damon sıkkınlıkla nefesini verdi, belimi tutan ellerinde destek ararcasına yokladım ve sadece elimi sıktı, bıraktı. Bahsi geçen hikaye hakkında bilgisi olanları merak ediyorum.

"Yapabileceklerin bu kadar mı?" ama benim masalımda az sonra olacaklar şovumu tamamlayacaktı. Küllerde hafif bir kor bıraktığıma emin oldum, serçe parmağımla aklımdakileri ateşe yükledim ve korların alev almasıyla bir kanat göründü. Ateşlerin ona eşlik ettiğine emin olan Anka kuşunu havadaki özgürlüğüne izin verdim sadece bir saniyeliğine çevreme baktım. Gözler Anka kuşumdaydı sadece iki çift göz hariç: tilki ve mevt. Kafamda tutuşan kıvılcım parçaları dudağımın bir kenarını havaya kaldırdı...

"Herhangi bir evren veya bedenler fark etmez, biz birbirimize gemici düğümüyle bağlıyız." Monark'ın bedeni bir ateşin artçısı gibi sönüyor, yok olmayı işaret ediyordu. "Ve gemici düğümlerini çözmek imkansız olmayabilir ama zordur." sözlerimin bitmesini bekleyen ruhum havaya karışıyordu.

" Özür dilerim." annesinin hiçbir his olmayan yüzünde oluşan tebessüm, attığı tokatın artçısıydı. Hera'nın bedeni yatağın altındaki Jiyan'ı görebilecek şekilde düştü, Jiyan'la göz göze gelince tebessüm etti.

Gözlerim zifiri karanlıkta ışık parçasına mahkumken bedenim karanlığın yancısıydı. "Kimse var mı?" "Birinin varlığına ihtiyacın var mı gerçekten?" gözlerim karanlığa alışmıştı, bana doğru gelen kişinin kıvrımları belli olmuyordu. "Kimsin? Ben neredeyim?" "Ben senim." "Ben unuttuğun kişiyim." "Ben kelebek vadisinin sahibi olan Monark krallığının veliahttı daha sonrada kraliçesi olacak kişi." karanlığa boğulan sesi tanımamla tüylerim diken diken oldu. "Hera."

Bu dünyayı ütopya yada distopya diye ayıramam... İkisinin ortasında harmanlı ve alışılmamış... Bende bunun ortasında takılı kalmış bir bedenim; ne ileri bir adım atabiliyor ne de bir adım geri gidebiliyorken yalnızlığıma ortak olan bedenin ismi Monark'tı. Susuz kalmış bedenim bir su parçasıyla canlılığını yinelemişti ve her şeyin bedeli varken bunun bedeli acı çekiş,yakarış ve sevi... Kalbimin ortasında çiçek açtıran bu su damlası...

Kulağıma çalınan mırıltıya karşılık olarak bende mırıldandım. Ses rahatsız edici bir tona dönüşünce sesi takip ettim. Adımlarım pencerenin sonuna gelince fark ettim ki, penceremin yanındaki ağaçta asılı kalan bir kedi vardı. Yardım dilenmesini beklerken dişlerini göstermesi beni sinirlendirmişti. Ama yardıma ihtiyacı varken bile direnmesi kalbimi okşamıştı ve sinirlerimi dindirircesine rahatlatmıştı. Duygu hormonlarım dalgalanmanın eşiğinde iken komodinimin üstündeki çalar saat....

"...Bir kez onların gözüne baktım ve gördüğüm tek şey beyazlık, göz bebekleri yoktu." son sözlerim herkesin bana daha da yaklaşmasına sebep oldu. Herkesin gözünde bastırılmış duyguları yerine gerçek bir şeyler vardı.Hayranlık ve korku... "Ve işte buradayım."

Bugün yeni bir sayfayı karalıyordum ve ilk yazanlar şunlardı: Gününe yemek yiyerek başladı. Böyle bir başlangıç yerine seçebileceklerim gözümün önünden geçti. Ben herhalde şöyle yazmasını tercih ederdim: Samimi bir karşılamanın heyecanını üzerinden atamayan ateş perisi, yalnızlığına veda etmiş gibi gözüküyordu. Düşüncelerim sanki duyulmuş gibi arkamdan bir ses yükseldi. "Aren Coden." bakmak veya bakmamak benim tercihimdi. Onu görmezden gelip yalnızlığımı tadardım. Seçim benim ellerimde.

Karanlığın hakim olduğu odayı gece lambasıyla aydınlatmak için elimi uzattığımda bir sis gibi oluşan ruh elimi kavradı. Boynumdaki muska için bir aramaya girsemde yerinde olmadığını anlamam uzun sürmedi. "Benden uzak dur." elimi kavrayan eli ters çevirme çabam eksiksiz bir şekilde bir çıtırdama sesiyle son buldu. Yüzü olmayan bu ruh ile ikinci kere karşılaşacağımı düşünmeyerekten rahat davranmamın sonucunda ruhun pemçeleri arasında yaşam mücadelesi veriyordum.Bir ışık hüzmesi bedenimde...

" Küçük hanım sonunda uyanabildiniz."  kafasında kurduğunu sandığı kişi, tam karşısında sivri dişlerine yapışmış kırmızılıklarla dudaklarına kurnaz bir gülümseme yerleştirdi. Parmakları ise dudağına minik dokunuşlar yapıyordu. "Hangi hakka dayanarak o pis ellerini bana sürersin canavar?" sözlerine eklediği tiksintisini gösteren duygu değişimi sözleriyle birlik olmuşçasına uyum sağlıyordu. " Sen,sen..." sözlerinin ciddiyeti, karşısındaki adamın kelime dağarcığını zorlamıştı.

Felaket... Nedir felaket? "Çok değişken. Benim için tek ve net bir şey ifade eder diyemem." Duygu yükünün ağır olduğu bir gün mü? Ayrılık acısı mı? Bir anlık şeyler bizim felaketimiz olur, unutabileceğimiz şeyler bizim felaketimiz olmasını kabul ederiz ve başka bir gün daha büyük bir acıyla karşı karşıya gelirsin hatta felaketinin son bulması için hayatını sonlandırmayı istersin ama bilmezsin ki zaman onu senden alıp sökecek ve yeni bir yarayla gelecek.

Felaket... Nedir felaket? "Çok değişken. Benim için tek ve net bir şey ifade eder diyemem." Duygu yükünün ağır olduğu bir gün mü? Ayrılık acısı mı? Bir anlık şeyler bizim felaketimiz olur, unutabileceğimiz şeyler bizim felaketimiz olmasını kabul ederiz ve başka bir gün daha büyük bir acıyla karşı karşıya gelirsin hatta felaketinin son bulması için hayatını sonlandırmayı istersin ama bilmezsin ki zaman onu senden alıp sökecek ve yeni bir yarayla gelecek.

Aşağıdan haykırışlar geldi, halkın dilleri bir oldu ve o bilindik melodi çalındı kulaklara. "BİR VARMIŞ BİR YOKMUŞ... ÜÇ BÜYÜĞÜN ENGELLEMEK İSTEDİĞİ BÜYÜK YIKIM... YERYÜZÜ ÇILDIRDI, KİLİTLİ BOYUT KAPILARINI ARALADILAR. METİSLER ÖLDÜ. YERYÜZÜNDE ÜÇ BÜYÜĞE GİTMESİ GEREKENLER SAFKANLAR TARAFINDAN ÖLDÜRÜLDÜ... SU BİZE CEZA VERDİ, SUSUZLUK BAŞLADI. GÖKYÜZÜ BEREKETİNİ EKSİK ETTİ, KITLIK BAŞLADI. DOĞA EVLATLARINI SALDI, DOĞAL AFETLER BİZİ İSTEDİ. HÜKÜMDARLAR YERYÜZÜNE İNDİ. ....."

Kalbin doluluğu sevgiye mi bağlıdır yoksa bu sadece mübalağa mıdır? Kalbim sevgiyle dolu deriz. Üzülür kalbimde boşluğa düştüm deriz. Peki bunu neye göre söyleriz? Duygular... İşte tüm mesele bu: duygular bize hakim olur, cümlelerimizle oynar; mübalağa yapar. Kalbim sevgiyle kaplandı.... Cümlelerimizin temel nedeni duygularken duyguları yöneten aklımız değil midir? O zaman duygular beynin devamı mı? O zaman kalp ve akıl neden birbirinden ayırıyoruz?

Dünyalarımız bize aittir ama dünyamızda bizi yan rol yapmak için ya da şöyle söylemem daha doğru olur: bizi yan rol olduğumuza inandırmak isteyen... Elimizin altında uçuşan mürekkebe zehir karıştıran, sayfaları ateşin açgözlülüğüne hapseden ve dahasında umut kırıcı yabancılar sizin etrafınızda uçuşmaktan zevk alan, kanınızı son damlasına kadar tüketmek isteyen yabancılarla çevrili. Onlara sevgiyle bakarız ama bilmeyiz ki onlar zehre ortak olanlardır.

Dünyalarımız bize aittir ama dünyamızda bizi yan rol yapmak için ya da şöyle söylemem daha doğru olur: bizi yan rol olduğumuza inandırmak isteyen... Elimizin altında uçuşan mürekkebe zehir karıştıran, sayfaları ateşin açgözlülüğüne hapseden ve dahasında umut kırıcı yabancılar sizin etrafınızda uçuşmaktan zevk alan, kanınızı son damlasına kadar tüketmek isteyen yabancılarla çevrili. Onlara sevgiyle bakarız ama bilmeyiz ki onlar zehre ortak olanlardır.

Sayfaya sürülen bir çizgi ve devamında onu süsleyen işlemelerin örüntüsünde kaybolan biz.. Bir örüntüdür o hikaye senin için, bir taslak. Kalemi sen yönetirsin ya da böyle sanarsın. Senin rolün o kalemi eline almakta işte şimdi sıra geldi.Onun sırası... Ona izin ver kendi hikayesini yazsın, hikayenin iradesine karşı gelme ya da gel en fazla ne olabilir ki? İşte ben onun suyunda yüzüyorum ve beni her an yutabilecek bir okyanusla baş başayım, altımda mariana çukuruyla...

Okyanusların derin sularından gelen, boğulmaktan bıkmayan ve ölümle yüz yüze kalan, okyanus sularının can verişini, alışını ve iyileştirme arzusuyla kutsanan o bebek... Ormanın kıyısında, gözle seçilemeyen mağarada açılan yeşil gözler; insanların bile adım atmaya ürkeceği bir yamaç, yalnızlıkla terk edilmiş bebeği ziyaret eden ilk kişi bir gümüş tilki ve bebeğe bahşedilen güç ondan geldi, sonrasında hayvanların ve ormanın onun huzurunda eğildiği o bebek... .....

Evrenler vardır, milyonlarca. Hepsinin kendine has bir kokusu, canlıları, melodisi.... Ama şuan içinde olduğumuz evren elementlerin gücünü ,doğasında söz hakkı olabilen, canlıların yaşamına veya yok oluşunda etkili, kaosun içinde hapsolmamayı başarabilen.... güçlerle dolu çoçuklarına sahip çıkan bu evrende bir masal yazılmaya başlar: Akademiler arasında kaybolan huzursuz bir çocuğun, sebebini öngöremediği yaşamların elinde solmasına sınır çeken Misto Akademisi... ...

"Sen, kelebeklerin en efsunkar parçası nedir bu gözlerdeki küskünlük Nedir bu anlamlandırmadağım çaresizlik?"  Monark'ın sözleri kulaklarımda fısıltılar eşliğinde yükselirken sarımtırak demirle örtülü elleri çenemin hafif kalkmasına sebep olmuştu. Çeneme eşlik eden gözlerim onun gözlerinde beynime sevkiyat yaparcasına anların art arda flaş şeklinde patlamasına neden oluyordu. "Sen kelebeklerin en efsunkar parçası nedir bu gözlerdeki küskünlük? Nedir bu anlandırmadığım çaresizlik?" 

Doğasını tahrip eden, doğa anayı kendine küstüren, gezegeninin dışına büyü olmadan çıkabilen, okyanusun karalardan daha çok yer kapladığı, kayıp kıta Mu ve Atlantis diye yerlerin varsayıldığı, bir kesimin ferahlık içinde olup diğer tarafın ferah seviyesinin azlığına karşıt olarak gezegenin kültürel yapısı ve doğasıyla orası Dünya.

...Kırmızı saçlarımın sahiplendiği soluk tenimde Mevt'lerin ve Od'ların kanını taşıyordum, metis olduğum gizlenemeyecek kadar belliydi. Şimdi bulunduğum yer bunu önemsemeyecek bir akademiydi: Misto Akademesi... Bu akademinin isminin anlamı bile karışık anlamına geliyormuş öyle diyorlar. Bizim gezegen sistemimizde bulunmayan ama bizim onları tanıdığımız bir gezegenden öğrenilmiş bir kelime. Orası hakkında bilinenler az ama kulaktan dolma bilgiler çok fazla, bunlardan bazıları şunlar....

Kitapların kendi bir melodisi vardır. İster ki onun elinden tutalım ve dans edelim. Sağ ayak önde, sol bacak bedenine itaatsizlik ederk arkaya doğru bir yuvarlak çiziyor... Kitaplar vardır ezgileri bir sirenin dudaklarından dökülür. Kitaplar vardır sadece onun yanında fısıldanır kulaklara, melodisi. Kitaplar vardır yazarlarının emrine itaat eder, kendini bulamaz. Kendi melodisini bulamayan kitap dans ritimlerini bilmez işte o zaman üzerine bir sessizlik çöker. Yok oluş ezgisi...

Bazı günler vardır. Sessizlikle kaplanır, ölüm sessizliği... Bu sefer sessizliğin sebebi gerçekten de bir ölümdür. Dillerde gezinen bir efsanenin kapıları kanla örtülmüş, kapağının üzerine kılıçların metal kısmı son vermiştir. Sayfalar koparıldı, mürekkepler bitti ama bilinmeyen bir şey var. Şimdi onların hikayesi yazılmıyor. Onlar kendi hikayelerini yazıyorlar ve yazacaklar. Ellerinde bitmek bilmeyen bir mürekkep ve ıslanmayı bekleyen gizli bir defterin boş sayfaları ıslanmayı bekliyor...

Bir varmış bir yokmuş. Develer tellal iken... Canlılar yanlış yapar, bunun için varlar. Hatalar biz canlılara mahsustur ve bunun bize katkılarını göz ardı etmek faydasız bir davranış ama... Üç Büyük diye adlandırılan evren temsilcileri, elçilerini öldürmek... Bir yıkımın ana sebebi. İşte o gün geldi ölümler oldu, evren evlatlarını diğer evlatlarından sakındı. Onun elinden şekerini aldı ve diğer kardeşinin dudaklarını ıslattı.İki kardeşin arasındaki düzen kayboldu ve onlar geri dönmek için öldü.

Dillere dökülen bir efsanenin çocukları... Sırlar hep vardır ama bilenen gerçekler bir sır gibi saklanırken bunlar gerçekten sır mıdır? Tılsımın buluşturacağı üç farklı hayat, üç farklı hikaye... Dudağının kenarlarından asılan yara iziyle Ay'ın evladı, doğumunu temsil eden yıldırım simgesiyle Güneşin soluk aldığı bir beden ve ikisinin saklandıği zaman çıkan bir gün batımı ve pürüzsüz bir yüzle dengenin ve gün batımının, doğumunun elçisi... Su, doğa ve gökyüzü bu evreni olusturan üç temel...

Mürekkebe daldırılan bir vuruş, masalın ilk kelimeleri defterin boş sayfalarını ıslattı. Bir varmış bir yokmuş... Çocuklarına eşit davranan evrende herkesin şahsına münhasır olağanüstü güçleri vardı ve bu güçler ruhlarında çiçek bahçesinin bir parçasıydı. Hepsinin birliğinde koca bir evren uçsuz bucaksız bir birliğin anasıydı. Ama şunu unutmayalım: bu el birliğindeki çiçek bahçesi ne kadar dikkat çekicisi olursa o kadar bataklığa sahip olur. Bataklıkların arasında saklanan bilinmeyenler....

Karanlık ve korku kelimelerinin birbirleriyle yad edilecek kadar bir bütün olmasına hep şaşırmışımdır. Ve şöyle düşünüyorum; İnsanlar gece görüşünde çoğu şeyi algılayamaz ve beyni bir tür oyunlarla gaipten gelen sesler, halüsinasyonlar ile düşünme yetisini uyuşturur ve bu sırada verilen tepkiye korku denir. Bu durumda şu kanıya varırız bizim tepkilerimizin sebebi beynimizse, insanlar içi içini yiyen bir elma kurduna ne kadarda çok benzerlik gösterir.

"Doğum günleri mutluluğu temsil eder. Sen beni ruh olduğum için dışlıyor musun?" "Hayır,sen beni çok yanlış anladın." çocuğun yumuşak ellerini kalbimin üzerinde hissetmek için bastırdım ve "Burasının canı çok acıyor .Birinin özlemini, sadakatini kabullenmişken onu kaybedersin ve üzüntüden intihar edersin ya işte öyle bir duygu. Kalbimi parça parça eden bir duyguya sahibim." beynim kalbimin hissettiklerini es geçercesine yüzüme ve gözlerime bir ışıltı kondurdu.

"Kötülüklerin ilki ve en büyüğü, haksızlıkların cezasız kalmasıdır." "Ünlü filozof Platon'a ait olan bu söze hak veriyorum. Seni cezalandıran olmadığı için bu haldesin. Seni bu yüzden affediyorum, git artık." istihfaflığına uymayan gözleri delicesine siyaha kaplanıyordu. O gece yarısının hatıraları aklıma doluştu ,kıkırdadım. Bedenini harekete geçirecek sözlerim, onu hiç beklenmeyen bir durumla karşılaştırmıştı. Felç geçirmişçesine bedeninin itaatini kaybetmişti. "Gitmeme izin ver."

"Siz ne bir elmas gibi parlıyorsunuz ne de bir yakut kadar etkileyicisiniz. Siz neden önemli ve değerlisiniz?" "İnsanlar yanında tutmak istedikleri ve sevdiği insanlara böyle kısa ama güçlü anlamlar besleyen kelimelerle donatmayı sever." kafamı onaylarcasına salladım ve minik ama hızlı adımlarla yerime çekildim. Evde oluşan rehavete karşın ablamın ve ağabeyin üzerindeki kara sisler etraflarına bir ağ örüyorlardı. Fırtına öncesi sessizlik...

On yedi yıllık yaşamım boyunca benimle birlikte olan ağabeyler, ablalar veyahut akranlarım toplumda hayalet olarak adlandırılıyorlardı. Ailem onlarla ilk iletişim kurduğum zamanlarda beni doktora götürmüşlerdi. Ve zaman içinde soyutlanmışlığıma bir isim verdiler,şizofreni.. Adeta gecenin sığ köşesinde birikmiş karanlıklar zihnimde dolaşıyordu.. Benim aleyhime işleyen günlerde halı altına atılmış bir kağıt parçasıydım. Darbe bırakan izler her defasında daha da net hale getiriyordu beni... ~SAYE