Tenho meu lado que é Não,
é minha face obscura.
Lido com ela a pouco tempo,
tendo seu próprio nome, e uma voz
que gosta de querer, para ela o mundo é um eterno parque de diversões.
Ela sorri, e se sorri nada me abala,
ela sou eu, somos uma, talvez duas não importa; quando encaro o espelho são meus seus olhos, e se chora, quando chora nos purifica.
Queima o espírito no vasto e árido pátio do existir, e em brasa sinto a mim fortalecer, ela é terra e fogo, atiça e açoita a chama do eu. Sou água e ar, leve que chega longe e em qualquer lugar navega, somos uma, vazia, eu nada,
imaterial, inefável e intangível, dual indivisível que nunca se aparta, para se partir precisa das cinzas, para renascer o eu assim uno.
Okuduğunuz için teşekkürler!
Ziyaretçilerimize Reklamlar göstererek Inkspired’ı ücretsiz tutabiliriz. Lütfen AdBlocker’ı beyaz listeye ekleyerek veya devre dışı bırakarak bizi destekleyin.
Bunu yaptıktan sonra, Inkspired’i normal şekilde kullanmaya devam etmek için lütfen web sitesini yeniden yükleyin..