Diego E.
Una lágrima con caricia inefable
Desciende tímida, de marciano tinte,
Develando tez fosforescente.
Pausada, destroza el ánima afable
De Tenger-Chérie, mujer de Marte;
Pausada se evapora en su faz radiante.
Vocifera el polvo escarlata y avanza
En altísimos remolinos lejanos;
Con susurros cansados alcanza
La carta temblorosa por sus manos
Y el silencio húmedo y fundido en llanto.
El ténue haz de su bebida resalta
Sus iris de ardiente fulgurita,
Reflejantes de un desocupado asiento.
Okuduğunuz için teşekkürler!
Ziyaretçilerimize Reklamlar göstererek Inkspired’ı ücretsiz tutabiliriz. Lütfen AdBlocker’ı beyaz listeye ekleyerek veya devre dışı bırakarak bizi destekleyin.
Bunu yaptıktan sonra, Inkspired’i normal şekilde kullanmaya devam etmek için lütfen web sitesini yeniden yükleyin..
