dameephemere Efímera

La espera se hace interminable cada vez que Taehyung se esfuma frente a sus ojos, pero se hace más dulce cada vez que vuelve a perderse en sus labios. Jungkook esperaría mil siglos más... si de esa forma puede unir sus almas para toda la eternidad.


Hayran Kurgu Gruplar/Şarkıcılar Sadece 18 yaş üstü için. © Prohibida su copia y/o adaptación. Obra registrada en Safe Creative.

#kookv #kooktae #fantasy #eventual-smut #Jk-is-a-grim-reaper #th-is-a-soulchaser #reincarnation #soulmates #they-are-so-in-love-TT #angst
200
7.7k GÖRÜNTÜLEME
Devam etmekte
okuma zamanı
AA Paylaş

I. Running towards you


Taehyung debía reconocer que desde el principio no le había gustado mucho su trabajo, pero no es como si hubiera tenido otra opción más que aceptarlo.


Para empezar, no le había agradado en absoluto la idea de tener que estar corriendo de aquí para allá, ya que ni siquiera cuando estaba vivo se había destacado por su buen estado físico. Era problemático, y su periodo de adaptación había sido más largo de lo que había esperado… Sin embargo, con el paso de las décadas se había ido haciendo algo más sencillo y fácil de llevar.


Especialmente porque al final de cada jornada, podría correr a los brazos de Jungkook y esa sería la señal de que otro largo día había terminado, que estaban más cerca de su objetivo.


—¿Pensando en la parca de nuevo? —Jimin lo codeó ligeramente, sentándose a su lado en la banca con una sonrisa burlona—. Te das cuenta que deberías estar trabajando, ¿verdad?


—Eso hago —Taehyung respondió en un tono ofendido, frunciendo el ceño al ver a su amigo reír—. No es mi culpa que Chanyeolie reclame todas las almas antes que los demás.


—Lo dices como si no le hubieras pedido exclusividad para el grupo de Jeon. —Jimin puso los ojos en blanco cuando el castaño no respondió, negando suavemente con la cabeza—. Eres ridículo, ¿sabes?


—¿No deberías estar trabajando también? —Taehyung lo codeó de vuelta en las costillas, provocando que el contrario riera, como si le hubiera hecho cosquillas.


—De hecho, eso hago. —Jimin señaló con la cabeza en dirección a la avenida, donde al cabo de unos segundos una ambulancia apareció, dirigiéndose a toda velocidad al otro lado de la ciudad—. Solo quería saludarte, y preguntarte una vez más si no querías dejar tu trabajo y unirte a mí.


Taehyung apretó sus labios, reteniendo el suspiro que quiso escapar, recordándose que su amigo tenía buenas intenciones.


—Mi posición sigue siendo la misma, Jimin-ah.


—¡Pero odias tu trabajo! —El rubio se cruzó de brazos, haciendo una mueca frustrada—. Es injusto que no puedas cambiarlo por culpa de…


—No es culpa de Jungkook, y no odio mi trabajo —Taehyung lo interrumpió, pese a que ya habían tenido la misma conversación un par de décadas atrás—. No me interesa volverme un guía si tengo que romper con él.


—¿De qué sirve entonces que hayas trabajado tanto tiempo si no puedes subir de rango? —Jimin se puso de pie, mirando a Taehyung a los ojos—. ¿Y para qué? ¿Por unos cuantos minutos al día?


—Deberías ir al hospital ahora —el castaño murmuró, sin ánimos de volver a discutir con él—, o tu líder volverá a agregarte horas extras.


—¿Estás seguro de que esperar otro siglo y medio es lo que quieres? —Jimin lo miró con seriedad, buscando cualquier signo de duda en su expresión—. Podrías simplemente renacer, olvidarías todo y empezarías de nuevo.


Eso era precisamente lo último que Taehyung quería hacer.


—Te recuerdo que Jungkook es quien esperará más tiempo de los dos, él podría elegir renacer también, pero no lo hará —Taehyung sonrió, como cada vez que el pelinegro ocupaba sus pensamientos—. Por mí.


—¿Estás seguro de que realmente esperará? —Había escepticismo en la voz de Jimin, pero también temor—. ¿Qué harás si cambia de opinión?


—Entonces renaceré.


—Eres imposible. —Jimin hizo un mohín irritado, pero se acercó a Taehyung para abrazarlo con fuerza, la suficiente como para que pudiera sentirlo—. Te extraño, desearía que pudieras quedarte por más tiempo.


—También yo —el castaño devolvió el abrazo, palmeando la espalda contraria con suavidad—, pero en serio deberías irte ahora.


—Lo sé, te veré luego.


Jimin se alejó, y le regaló una media sonrisa antes de imitar el recorrido que había hecho la ambulancia. Taehyung lo siguió con la mirada hasta que desapareció de su vista, tardando un par de segundos en percibir el sonido que hizo su teléfono.


—Creo que yo también debería volver —el castaño susurró para sí mismo, reclamando el alma que apareció en la pantalla, recibiendo una confirmación a los pocos segundos.


Podía no gustarle en demasía su trabajo, pero eso no significaba que lo odiaba, o que no iba a esforzarse. Su equipo no era el más popular, pero ser un cazador tenía su encanto, y siempre podía contar con sus compañeros para que lo ayudaran a visitar a su novio de vez en cuando.


Todo estaba bien, podía esperar otro siglo y medio si con eso podía garantizarse una vida feliz a lado de Jungkook.


Podía hacerlo.




[…]




—Gracias, Taehyung-ssi. —Namjoon le regaló una sonrisa pequeña, el alivio siendo palpable en sus facciones—. No sé qué hubiera hecho sin ti.


—No es para tanto —Taehyung le restó importancia, sacando su teléfono para actualizar la aplicación—. No eres el único que ha perdido un alma en su primer día, solo recuerda no perderlas de vista.


Namjoon asintió, e hizo una reverencia antes de echarse a correr hacia quién sabe dónde. Taehyung volvió a buscar entre las denuncias que había en su pantalla, y una sonrisa apareció en su rostro al ver una realizada por una guía que reconoció del grupo de Jungkook.


—Hospital Universitario de Seúl… —Taehyung leyó en voz alta, transportándose rápidamente a la recepción del hospital.


El teléfono le brindaba una ubicación aproximada, pero las almas podían ser muy escurridizas cuando se lo proponían; él mismo podía dar fe de ello, ya que también había intentado escapar de los guías cuando había muerto.


—¿A quién estás buscando? —La voz de Chanyeol lo hizo voltear y el castaño le mostró la foto en su pantalla una vez estuvo frente a él—. Con Jongin-ah acabamos de recorrer todo este piso, no la he visto por aquí.


—Buscaré en el estacionamiento, no puede haber ido muy lejos. —Taehyung torció sus labios antes de correr hacia la salida, sus ojos escudriñando a las personas vivas que se cruzaban en su camino.


Su andar se detuvo cuando vio un rostro familiar, y no pudo evitar tomarse un par de segundos para admirar el perfil del pelinegro, quien se dirigía a la recepción siendo seguido por un par de guías. Su expresión en blanco no debía ser tan atractiva, pero lo era, y tuvo que recordarse que podría ir a hablar con Jungkook cuando encontrara el alma perdida para finalmente continuar con su búsqueda.


Un pequeño sollozo lo hizo voltear en dirección a una camioneta, y sus ojos se estrecharon cuando percibió movimiento detrás de ella. En un abrir y cerrar de ojos se encontró frente a una adolescente de no más de quince años, cuyo rostro estaba oculto por sus manos pero que sin lugar a dudas se trataba de un alma.


—Eunyeong —Taehyung la llamó con voz suave, tratando de no asustarla, manteniéndose a una distancia prudente. Cuando ella levantó su rostro, pudo reconocerla por la foto en su teléfono y se animó a dar un paso en su dirección—. Soy Taehyung, debo llevarte de regreso al hospital.


—¿E-Eres uno de ellos? —Taehyung asintió, y la desconfianza en los ojos de la chica al ver su ropa lo hizo sonreír un poco—. No vistes de negro…


—No, porque no soy un guía, soy algo así como un rescatista. —Ese era un término mucho más amigable que “cazador”, lo último que necesitaba es que ella le tuviera miedo también.


—¿R-Rescatista? —Eunyeong se limpió un par de lágrimas, aparentando una valentía que conmovió a Taehyung.


—Sí —el mayor se arrodilló frente a ella, apoyando una mano en la camioneta para evitar que escapara de nuevo—, yo me encargo de encontrar a aquellos como tú, que no quieren seguir a sus guías. ¿Recuerdas a la pelirroja? Ella era la tuya.


Eunyeong pareció considerar sus palabras, pero volvió a negar con la cabeza cuando Taehyung intentó tomar su mano.


—N-No puedo dejar a mi padre solo, él... él... —La menor volvió a romper en llanto, provocando que el castaño tragara saliva con dificultad.


Conocía ese tipo de situaciones, el padre de Eunyeong probablemente no iba a poder superar la pérdida de su hija y pondría su propia vida en peligro, pero Taehyung no podía hacer nada al respecto, eso era tarea de otro equipo.


Su misión era conseguir que las almas abandonaran el mundo de los vivos voluntariamente, al menos siempre trataba de que hubiera mucha voluntad al principio. Sus estadísticas no mostraban éxito en el cien por ciento de los casos, pero podía asegurar que se había esforzado para que la experiencia no fuera demasiado traumática para ellos. Él sabía más que bien lo intimidantes y estrictos que podían ser los guías, después de todo estaba saliendo con uno de ellos, por lo que siempre trataba de ser amable en comparación.


—¿No te gustaría volver a ver a tu madre, Eunyeong? —Taehyung preguntó en un tono gentil, al verla calmarse un poco.


—¿Mi m-madre? —El castaño asintió, recibiendo una mirada perpleja por parte de la menor, quien luego continuó con voz temblorosa—: Ella está m-muerta, n-no va a regresar.


—Ella está esperando por ti, podrás reunirte con ella en el más allá si vienes conmigo. —Taehyung volvió a extender una mano en su dirección, dibujando una sonrisa afable en su rostro, esperando por un largo momento antes de que Eunyeong finalmente la aceptara—. Eso es, te llevaré de regreso a tu guía y ella te llevará con tu madre, ¿de acuerdo? Será rápido, lo prometo.


Eunyeong asintió con todavía algunas duda brillando en sus ojos, y Taehyung aprovechó ese momento para transportarlos de vuelta a la habitación de donde había escapado. Su cuerpo aún yacía sobre la camilla, siendo vigilado por dos guías que suspiraron al verlos aparecer. Jungkook le indicó a la pelirroja que continuara con su trabajo, y Taehyung le ofreció una última sonrisa a la menor, cuyos labios temblaron antes de soltarlo y aceptar la mano de su guía, cuya expresión trató de suavizarse sin mucho éxito.


Cuando ambas desaparecieron de su vista, Taehyung se volteó para ver a Jungkook tocar algo en su tableta antes de que su mirada se encontrara con la suya.


—Jihyo ya tiene un mes aquí, pero aún le está costando hacerlo sola. —El pelinegro lo observó acercarse, su rostro manteniéndose serio a excepción por la ternura visible en sus ojos—. Gracias.


—No hay de qué. —El reloj de Taehyung comenzó a sonar, y su rostro se iluminó al constatar que su turno había acabado—. ¿Nos vamos juntos?


—Aun debo monitorear a algunos guías, pero iré a la organización en unos minutos.


—Te esperaré ahí. —Taehyung sonrió brillantemente cuando Jungkook acarició su mejilla antes de alejarse, y sacó su teléfono para chequear el conteo final del día: un total de veintitrés almas encontradas.


Con un chasquido de sus dedos, regresó a la organización para dirigirse a la oficina del pelinegro, topándose con un par de guías en el camino que hicieron un par de reverencias en su dirección al reconocerlo. Taehyung llevaba más de quince décadas trabajando como cazador después de todo, y aunque podría decirse que era uno de los mejores, la verdad es que su popularidad había aumentado después de que su relación con Jungkook fuera el chisme del momento por todo un año. No eran demasiadas las parejas en la organización, y las excepciones solían llamar mucho la atención.


No había tenido más de medio siglo trabajando cuando Jungkook había sido designado, y como era habitual, el guía no había tardado más de dos días en hacer su primera denuncia. Taehyung había encontrado el alma y la expresión de alivio que adornó el rostro de Jungkook al entregársela había sido algo difícil de olvidar. No obstante, no volvió a recibir una denuncia de su parte y no tuvo la oportunidad de hablar con él hasta que el pelinegro fue promovido unas décadas después. Los guías a su cargo perdieron las almas suficientes como para que Taehyung tuviera varias oportunidades de coquetear un poco; al principio, Jungkook había mantenido esa expresión inescrutable que parecía estar en el manual de cómo ser un buen guía, pero al cabo de unos cuantos intentos sus ojos fueron mostrando algunas emociones y su voz fue siendo mucho más suave al dirigirse a él.


No había sido fácil, pero de alguna manera Jungkook había terminado aceptando tener una cita con él, y aunque habían contado con poco tiempo había sido un día memorable para ambos.


Hey… —Jungkook apareció junto a su escritorio, en su usual traje negro acompañado por un abrigo del mismo color, y Taehyung no tardó en correr hacia él, rodeando su cuello con sus manos para besarlo con urgencia, sonriendo contra sus labios cuando el pelinegro correspondió sus movimientos con la misma intensidad.


Lo había extrañado, la existencia de Taehyung principalmente consistía en extrañarlo, cuando no estaba a su lado solo anhelaba el momento de volver a estar junto a él.


Jungkook era el motivo por el que había decidido seguir en la organización pese a que ya había cumplido su siglo de trabajo requerido para renacer. Taehyung también era la única razón por la que el pelinegro seguía allí, y a veces se hacía extremadamente difícil no desear que el tiempo pasara más rápido. Las reglas eran claras, y aunque Jungkook estaba dispuesto a esperar todo lo que fuera necesario por él, Taehyung no podía evitar sentir que era injusto. La única forma de poder estar juntos en sus próximas vidas era que Taehyung cambiara a su alma gemela por Jungkook, pero para eso debía trabajar tres siglos en la organización. Iba a mitad de camino, y aún parecía que quedaba una eternidad restante. Si optaban por no esperar y renacer, una nueva alma gemela se le sería asignada a Jungkook, sus recuerdos serían borrados, y ambos se arriesgarían a la posibilidad de jamás encontrarse en el mundo de los vivos.


A Taehyung le aterraba la idea de olvidar al pelinegro, de olvidar cómo se sentía su amor, y aquel temor era lo que lo mantenía recuperando almas cada día. Jungkook, al contrario de él, no tenía una alma gemela, por lo que podría renacer inmediatamente después de que Taehyung lo eligiera como la suya. Jungkook le había dicho que esperarían juntos, pero la verdad era que, tal y como le había dicho a Jimin, quien más esperaba de los dos era el pelinegro.


Había otra diferencia entre ellos además del trabajo que desempeñaban. Taehyung no contaba con un cuerpo, no era considerado necesario para su trabajo ya que solo se relacionaba con almas. Jungkook, en cambio, sí tenía uno con el propósito de ser capaz de interferir —cuando se lo requería— durante los últimos minutos de vida de las personas para que, en efecto, pudieran morir.


—Mañana es nuestro aniversario —Jungkook murmuró apenas dejó de besarlo, deslizando sus labios por la mejilla contraria, abrazándolo con fuerza pese a que el alma entre sus brazos era apenas tangible—. ¿A dónde te gustaría ir?


—Quisiera ir por un pastel. —Taehyung cerró los ojos al sentir el cuerpo del pelinegro tensarse por un momento, casi adivinando sus pensamientos—. Con velas, y muchas fresas, ¿te parece bien?


—Es perfecto, te esperaré en la cafetería que está cerca del hospital. —El tono de Jungkook se tornó pensativo y tardó un par de segundos antes de volver a hablar—. Lo encargaré para mañana, así estará listo cuando llegues.


—Eso sería grandioso. —Taehyung acarició su cabello oscuro, sintiéndolo suspirar profundamente contra su cuello, y se alejó solo un poco de él para observarlo—. Le pediré a Yeollie que me deje las almas perdidas cerca del hospital.


—¿No crees que estás aprovechándote de su... —La voz del pelinegro se apagó al escuchar nuevamente la alarma del reloj contrario, y su expresión cayó de manera notoria, rompiendo un poco el corazón de Taehyung—. Lamento no haber terminado a tiempo.


—No digas eso, no es tu culpa. —Taehyung rozó su nariz con la suya—. Mañana tendremos más minutos.


—Mañana y las siguientes quince décadas —Jungkook murmuró en respuesta, ganándose una risita por parte de Taehyung.


Sin embargo, no pasó demasiado tiempo antes de que la figura del mayor comenzara a desvanecerse en el aire. Los manos de Jungkook dejaron de intentar aferrarse a él, y sus ojos lo observaron una última vez antes de que se esfumara por completo.


A todas las almas, la organización les permitía existir solo el tiempo suficiente para que pudieran trabajar, con algunos minutos de consideración.


Esa era la principal razón por la que, pese a haberlo intentado por más de un siglo, a Taehyung no podía gustarle del todo su trabajo.





N/A: Holis~

Esta vez aparezco con un fic nuevo que espero —realmente sí— poder actualizar seguido. Como seguro notaron, será de fantasía para variar, y está ligeramente inspirado en el mundo de Tomorrow, así que si vieron el drama creo que les será mucho más fácil de entender (100% recomendado btw).

Ha pasado un tiempo desde que empecé un fic largo, pero me emociona mucho lo que puede llegar a ofrecer este par.

Espero puedan disfrutar de su historia conmigo ❤

04 Eylül 2022 09:01 11 Rapor Yerleştirmek Hikayeyi takip edin
25
Sonraki bölümü okuyun II. Endless nights

Yorum yap

İleti!
Aquí Leyendote Aquí Leyendote
No me he visto el drama 😁
September 05, 2022, 19:20

  • Efímera Efímera
    Igual espero que te guste ksdks 💞 September 09, 2022, 03:40
AS Anni Sunny
Estoy tan emocionada de bolber a leer una de tus historias gracias 💜💜
September 05, 2022, 04:54

V A L K Y R I E V A L K Y R I E
Me encanto Tomorrow, y Tae me recordó al personaje de Rowoon xD Me emociona el fic y esperare tus actualizaciones.
September 04, 2022, 18:18

  • Efímera Efímera
    Rowoonie my love <3 él es basicamente la inspiración para este fic kskds gracias por leer 💘 September 05, 2022, 02:21
Lery Fairy Lery Fairy
Ya con el primer capítulo estoy súper picado, esperaré con ansias las actus, muchas gracias aAaA 💗🌷
September 04, 2022, 14:41

  • Efímera Efímera
    Gracias a ti 💕 September 05, 2022, 02:21
Toto_VJK Toto Toto_VJK Toto
Gracias, estaré esperando las nuevas actualizaciones.
September 04, 2022, 11:45

  • Efímera Efímera
    Trataré de que no tarden tanto!! 💞 September 05, 2022, 02:21
~

Okumaktan zevk alıyor musun?

Hey! Hala var 3 bu hikayede kalan bölümler.
Okumaya devam etmek için lütfen kaydolun veya giriş yapın. Bedava!