RECONSTRUCCIÓN
Debo reconstruirme,
estoy como casa vieja,
devastada, inhabitable.
El amor y el odio
abrieron en mis paredes,
profundas grietas,
que duelen como heridas congeladas,
cuando las roza
el glaciar aliento de la soledad.
Las arañas me ataviaron con su decadencia.
Los años me adornaron,
con su polvoso manto,
de abandono y olvido.
Por algún tiempo más,
seguiré en ruinas,
tal vez unos minutos, tal vez algunos siglos,
hasta que haya demolido el último,
de mis antiguos cimientos.
Hasta que los ecos del pasado,
dejen de resonar,
en los espacios más recónditos,
de mi estructura.
Cuando logre unir los trozos
de mi fracturada autoestima,
con mezcla adhesiva de orgullo y amor propio.
Mientras tanto mi corazón,
continuara cerrado por reparaciones,
reposaré con la paciencia,
de una semilla que hiberna,
esperando la primera lluvia,
hasta que aprenda,
el mitológico arte de renacer de mis cenizas
y pueda nuevamente
florecer.
LYDIA ISABEL ARAUZ BUITRAGO.
ESTELÍ NICARAGUA
Okuduğunuz için teşekkürler!
Ziyaretçilerimize Reklamlar göstererek Inkspired’ı ücretsiz tutabiliriz. Lütfen AdBlocker’ı beyaz listeye ekleyerek veya devre dışı bırakarak bizi destekleyin.
Bunu yaptıktan sonra, Inkspired’i normal şekilde kullanmaya devam etmek için lütfen web sitesini yeniden yükleyin..