"Ne abartma ya? Kalp dedik, kalbin kanatları dedik, herkese uçmaz dedik, hak etmek dedik... Şu mini minnacık şeyin hiçbir çaba göstermeden hemen kalbinize misafir edilmesi beni yıktı yani ama göstermiyorum." "Evin alt yapısı sağlam değil miydi?"dediğimde kalakaldı. "Ne?" "Ev sahipleri misafirleri kıskanmasın lütfen. Hem bak çok çabuk kırılıyorsa dert etmen gereken şey alt yapı olmalı."

Bizler kader adındaki birinin hareket ettirdiği kuklalardık, kader kitabı ise bir kuklaya verilen senaryodan farksızdı.

Sonun sonsuz olamayacağını, her sonsuzluğun bir son barındırdığını ve başlangıcın bile bir yerlerde kaybolmuş sonsuzluğu olduğunu öğrendi ressam. Kıyıda köşede sonlar vardır, sadece kendi zamanını  bekler. Oysa ressam küçüklüğünde sonsuzluğa inanmıştı. Şimdi... küçüklüğünde bir yalana inandığını anladı. Bir uçta ölüm, bir uçta yaşam olan ince bir çizgide yürüyordu ressam, bu hikayenin sonunda düşecekti ama ölüme... Sonu belliydi her şeyin aslında, bunlar sadece yanılgılardan ibaretti.

Ortasından akıp topraklarına hayat veren Yawon Nehri ile, Güneyindeki ormanlara sis gibi çökmüş gizemleri ile, Göklere uzanan zirveleriyle ve alçak ovaları ile, Benim tasvirimle insanların masallarını anlattığı yerdir Norangya.

Bir ressam, boyar tüm resmi, ama herkes geneli görür. Kimse uğraşılan detayları fark etmez. Fark edenler nadir kişilerdir, işte onlardır hayatı en çok anlayan. Bir tablo inceliyor. Fırça darbeleri atıyor tuvallere. Yaptığı her resme koyuyor göz yaşını, kimse görmüyor. Öncelik resimdir, beğenilmeyen tablonun ressamına bakılmaz. Bu insan gibidir, kendinize yakın görmediğiniz, sevmediğiniz, dıştan görünüşü ve küçük davranışlar yüzünden ön yargı kazandığınız kişinin kalbine bakmazsınız.

Sonun sonsuz olamayacağını, her sonsuzluğun bir son barındırdığını ve başlangıcın bile bir yerlerde kaybolmuş sonsuzluğu olduğunu öğrendi ressam. Kıyıda köşede sonlar vardır, sadece kendi zamanını  bekler. Oysa ressam küçüklüğünde sonsuzluğa inanmıştı. Şimdi... küçüklüğünde bir yalana inandığını anladı. Bir uçta ölüm, bir uçta yaşam olan ince bir çizgide yürüyordu ressam, bu hikayenin sonunda düşecekti ama ölüme... Sonu belliydi her şeyin aslında, bunlar sadece yanılgılardan ibaretti.

Bir parçanın vücut bulmuş halidir, hisler. Öfke, korku, sevinç... "İntikamın korkuyla uslansın,çocuk.' Hisler etraflıca bedeninde gezinen bordo rengin sahibi, hisler hedef aldığın sonuçlar... Hislerin çerçevesinde hapsolan bir resim gibiyiz. O resme damlayan bir damla... Kirlenen sayfa, mürekkebinden akan her bir damla... Resimde saklı bir renk değiliz, birlikten kuvvet doğdu. Peki bu çerçeveden çıkan yolun sonu hayra alamet mi? ...

Bugün eski bir fotoğrafını buldum. Ajandalarımdan birinin içinde kalmış. Birden bile doldu gözlerim, Hayallerim sayfaların arasına sıkışmış. Kalbime saplanan ölüm gibi bir acı. Fotoğrafın diğer tarafında, Bir telefon numarası... Aramamı bekliyor gibiydin.

Karşımda onu ilk gördüğümde içten içe onun farklı olduğunu hep hissetmiştim ama o katanasına uzandığı an, o an daha ben kılımı kıpırdatamadan arkamda beliriverdi, emindim o "mutlak kadim"di boynumdan aşağıya alev alev kanım akarken merak ettim, bu nasıl bir seviyeydi daha kaç şeyi feda etmem gerekliydi. Vucudumu tamamen görebiliyordum, arkasına bile bakmadı sadece katanasını yerine yerleştirdi ve gözden kayboldu. Yanı başımda kanım ile sulanmış katanam parlıyordu. Yüce bir ses seslendi -Kalk...