Öyle uzaktan izliyorum işte sizi. Söyleğiniz şiirlere şiirler yazıyorum. Kimse görmesin diye saklıyorum. Yine kaybolup gidiyorum, Uçsuz bucaksız mısralarınız arasında. Dibe batıp çıkamamaktan korkuyorum. Kolunuzda yeni bir saat var, Çok yakışmız size. Lakin saat takmazdınız ne oldu böyle? Yüzünüzden gülümseme eksik olmuyor. Son zamanlarda sizi mutlu eden, Sevinmenizi sağlayan şeyler mi oluyor?

Geçmişte ki Sui’den Şimdi ki Eleanor’a: Hayat bizi nereye sürükler bilmiyorum ama nereye sürüklerse sürüklesin hep aynı kişi olacağız. Ben yine düştüğünde ilk koştuğun Sui olacağım. Yine babamdan koruyan Sui olarak kalacağım. Belki de senden yada sizden uzakta olacağım bir gelecekte şunu unutma. Ne kadar uzakta olursak olalım yine kavuşuruz. Belki de kızgın olacaksın, nefret de edeceksin benden. Nefret et, kin besle hakkındır. Ama asla kendini sevmekten vazgeçme.

Sonun sonsuz olamayacağını, her sonsuzluğun bir son barındırdığını ve başlangıcın bile bir yerlerde kaybolmuş sonsuzluğu olduğunu öğrendi ressam. Kıyıda köşede sonlar vardır, sadece kendi zamanını  bekler. Oysa ressam küçüklüğünde sonsuzluğa inanmıştı. Şimdi... küçüklüğünde bir yalana inandığını anladı. Bir uçta ölüm, bir uçta yaşam olan ince bir çizgide yürüyordu ressam, bu hikayenin sonunda düşecekti ama ölüme... Sonu belliydi her şeyin aslında, bunlar sadece yanılgılardan ibaretti.

Ortasından akıp topraklarına hayat veren Yawon Nehri ile, Güneyindeki ormanlara sis gibi çökmüş gizemleri ile, Göklere uzanan zirveleriyle ve alçak ovaları ile, Benim tasvirimle insanların masallarını anlattığı yerdir Norangya.

Bizler kader adındaki birinin hareket ettirdiği kuklalardık, kader kitabı ise bir kuklaya verilen senaryodan farksızdı.

Bir ressam, boyar tüm resmi, ama herkes geneli görür. Kimse uğraşılan detayları fark etmez. Fark edenler nadir kişilerdir, işte onlardır hayatı en çok anlayan. Bir tablo inceliyor. Fırça darbeleri atıyor tuvallere. Yaptığı her resme koyuyor göz yaşını, kimse görmüyor. Öncelik resimdir, beğenilmeyen tablonun ressamına bakılmaz. Bu insan gibidir, kendinize yakın görmediğiniz, sevmediğiniz, dıştan görünüşü ve küçük davranışlar yüzünden ön yargı kazandığınız kişinin kalbine bakmazsınız.

"Ne abartma ya? Kalp dedik, kalbin kanatları dedik, herkese uçmaz dedik, hak etmek dedik... Şu mini minnacık şeyin hiçbir çaba göstermeden hemen kalbinize misafir edilmesi beni yıktı yani ama göstermiyorum." "Evin alt yapısı sağlam değil miydi?"dediğimde kalakaldı. "Ne?" "Ev sahipleri misafirleri kıskanmasın lütfen. Hem bak çok çabuk kırılıyorsa dert etmen gereken şey alt yapı olmalı."

Sonun sonsuz olamayacağını, her sonsuzluğun bir son barındırdığını ve başlangıcın bile bir yerlerde kaybolmuş sonsuzluğu olduğunu öğrendi ressam. Kıyıda köşede sonlar vardır, sadece kendi zamanını  bekler. Oysa ressam küçüklüğünde sonsuzluğa inanmıştı. Şimdi... küçüklüğünde bir yalana inandığını anladı. Bir uçta ölüm, bir uçta yaşam olan ince bir çizgide yürüyordu ressam, bu hikayenin sonunda düşecekti ama ölüme... Sonu belliydi her şeyin aslında, bunlar sadece yanılgılardan ibaretti.

Bırak sevgilim onlar sana lanetli desinler Sen sadece benim gece ışığım ol Gülümse sevgilim güzelliğin karşısında büyülensinler Umursama sözlerini sadece benimle ol Gözlerinden yıldızlar akıyor sevgilim Onlar ise ağlıyorsun sanıyorlar Kalbin bir hapishane gibi sevgilim İçine hapsolan da benim Saçların geceden daha güzel Ayı kıskandırmaya çalışıyormuş gibi gözlerin Ah sen ki sevgilim! Adeta beni büyüleyen bir cadı gibisin