"Ne abartma ya? Kalp dedik, kalbin kanatları dedik, herkese uçmaz dedik, hak etmek dedik... Şu mini minnacık şeyin hiçbir çaba göstermeden hemen kalbinize misafir edilmesi beni yıktı yani ama göstermiyorum." "Evin alt yapısı sağlam değil miydi?"dediğimde kalakaldı. "Ne?" "Ev sahipleri misafirleri kıskanmasın lütfen. Hem bak çok çabuk kırılıyorsa dert etmen gereken şey alt yapı olmalı."

Sonun sonsuz olamayacağını, her sonsuzluğun bir son barındırdığını ve başlangıcın bile bir yerlerde kaybolmuş sonsuzluğu olduğunu öğrendi ressam. Kıyıda köşede sonlar vardır, sadece kendi zamanını  bekler. Oysa ressam küçüklüğünde sonsuzluğa inanmıştı. Şimdi... küçüklüğünde bir yalana inandığını anladı. Bir uçta ölüm, bir uçta yaşam olan ince bir çizgide yürüyordu ressam, bu hikayenin sonunda düşecekti ama ölüme... Sonu belliydi her şeyin aslında, bunlar sadece yanılgılardan ibaretti.

Sonun sonsuz olamayacağını, her sonsuzluğun bir son barındırdığını ve başlangıcın bile bir yerlerde kaybolmuş sonsuzluğu olduğunu öğrendi ressam. Kıyıda köşede sonlar vardır, sadece kendi zamanını  bekler. Oysa ressam küçüklüğünde sonsuzluğa inanmıştı. Şimdi... küçüklüğünde bir yalana inandığını anladı. Bir uçta ölüm, bir uçta yaşam olan ince bir çizgide yürüyordu ressam, bu hikayenin sonunda düşecekti ama ölüme... Sonu belliydi her şeyin aslında, bunlar sadece yanılgılardan ibaretti.

Ortasından akıp topraklarına hayat veren Yawon Nehri ile, Güneyindeki ormanlara sis gibi çökmüş gizemleri ile, Göklere uzanan zirveleriyle ve alçak ovaları ile, Benim tasvirimle insanların masallarını anlattığı yerdir Norangya.

Bizler kader adındaki birinin hareket ettirdiği kuklalardık, kader kitabı ise bir kuklaya verilen senaryodan farksızdı.

Bir ressam, boyar tüm resmi, ama herkes geneli görür. Kimse uğraşılan detayları fark etmez. Fark edenler nadir kişilerdir, işte onlardır hayatı en çok anlayan. Bir tablo inceliyor. Fırça darbeleri atıyor tuvallere. Yaptığı her resme koyuyor göz yaşını, kimse görmüyor. Öncelik resimdir, beğenilmeyen tablonun ressamına bakılmaz. Bu insan gibidir, kendinize yakın görmediğiniz, sevmediğiniz, dıştan görünüşü ve küçük davranışlar yüzünden ön yargı kazandığınız kişinin kalbine bakmazsınız.

"Ölmüyor. Ölmedi. Neden ? Bir kemik yığınına hapsoldu."

Kulaktan kulağa verildi, bu efsanenin kuruntuları. Dillerden sökülen sözler... Tuvalin her tonuna bir renk çalındı paletten. Gökkuşağının yedi rengiyle gizlendi beyazlık. Renkler birbirini evirdi siyaha... Gökkuşağı onların üzerinde bir koruyucu, doğa onların sadık dostu. Tuval'in akıntıları çevrildi kanlı sözlere...

O tanıdık çürük koku, başladığı noktaya tekrar geri dönmek gibi hissettiriyor. Bir başka toplu mezarlığa. Çorak arazide batık kemikler ara sıra seçiliyor. Kuru ağaçlar kanla beslenmeye alışık gibi uğursuz. Tepede her an bir ölü bekleyen daimi leşçiller. Dengesizce sarsıldı ve bedeni titredi. Bir hıçkırık koptu boğazından ve hemen ardından titrek ve güçsüzce düştü. ...