EŞİT DERECEDE ÇÜRÜMÜŞ ADAMLAR Seguir história

Yürüyorum geceleri sık sık, elimde eksik edemediğim sigaramla. Her zaman dolaştığım sokaklarda yürüyorum, yapayalnız sadece kendimle... Bildiğim sokaklardayım her gün gördüğüm siluetler var etrafta. Kimse kimsenin farkında bile değil bunca insan, birbirine bakmadan sadece, aceleyle yürüyorlar sokakta.

Her biri birbirini dinlemekten çekiniyor sanki, oysa ki dinlemek lazım insanları, ciddiye almak lazım. Hep yapmadığımız şeylerden pişman olduk değil mi? O çarkı kırmak lazım. Önemli hususlar var konuşulması gereken. Yaşadığımız pardon yaşadığımız değil sadece barındığımız diyecektim, barındığımız dönem böyle olunca ben de olumsuz insan şartları yüzünden konuşmaya küstüm. Söyleyeceklerimi kısa tutuyorum hep, günde en çok konuştuğum kişi, cadde üzerinde bakkal açmış biriydi adını unuttum şimdi Nurettin miydi Fahrettin miydi tam kestiremiyorum. 40 lı yaşlarda İri yarı, üzerinde hep kırmızı siyah karışımı bir tişörtü vardı kafasında en fazla bir avuç saç kalmıştı. Bakkala her girdiğimde kısa mavi larkı hep yanıktı oturduğu yerin hemen arkasında "Sigara İçilmez" Levhasının bulunmasına rağmen. Bir gün sordum ben de

-Dayı içeride sigara içilmez yazıyor dışarda niye içmiyorsun? Cadde üzeri hem geçen bir polis görse al başına dert bir de memurla muhatap olacaksın (polislerle aram pek iyi değildir). Ben de pek politik biri değilimdir aslında. Ama o gün sebebini öğrenmek istemiştim. Kısa larktan bir duman daha aldıktan sonra cevapladı.

-Sadece bir uyarı benim için kurallara uyarak bu ülkede yaşayamazsın yaşadığını sanarsın oğlum farkında olmadan biri senin iplerini yukarıdan çekiştirir.

Ben de son tekel 2000'i yakarken onu dinliyordum

Dayı sözlerini bitirdikten sonra tekel 2000 paketini uzattı ceketimin iç cebine yerleştirdikten sonra tezgahın üzerindeki 2 tl bozukluğu aldım. Dayının dediklerini düşünüyordum garipsemiştim. Şimdi bir öğretmen den böyle konuşmasını beklersin ya da felsefeyle uğraşan birinden de, ama bakkal dan özellikle kırklı yaşlarda olan bir bakkaldan duymak aklımı bulandırmıştı. Felsefeci derse normaldir dersin, filozof adam balataları sıyırmış tır. Bakkal derse sen ne gördün be abi sana ne oldu der gibi karşılarsın mezar başında ağlamak ve evin girişinde yere düşüp ağlamak arasında çok fark var.

Dayının dediklerine bir şey demedim - Eyvallah

dedim dışarı çıktım.