Bina Dolusu Çığlık kitabımda eğlenmek için yazıyordum ancak yine mikser makinesine döndü. Olaylar tamamen açıklığa kavuşana kadar kafanız karışacak. Bir geçmiş bir de gelecek yapıyorum ve bunun sebebini öğreneceğiz yakında. Bir şeyler deniyorum hadi bakalımmm

"Zaman değişir, beden değişir ancak kader değişmez."

Herkes bir prens olarak doğacak kadar şanslı değil, ekselansları. ⚜️ Kuşlar... Buradaki kuşların anlatmak istedikleri çok şey var ama anlaşılan pek dinleyenleri yokmuş. Ben de onların dinleyicisi oldum. ⚜️ "Gözünüzü benden ayıramayacaksınız, General." "Şimdi ayırabildiğimi kim söylemiş?" "Benden gözünü ayıramadığını mı söylüyorsun Kieran?" "Evet, Laira. Ve bence sen de benden farklı değilsin bu konuda." ⚜️ "Hiç sormadın." "Neyi?" "Hiçbir şeyi ve her şeyi." ⚜️ "Geceler bana hep iyi zaten.

Ben o gece Ay'ı öldürmüştüm ve tüm yıldızlar da buna şahitlik etmişti. ⚜️ Huzursuzluk; insanın içini kemiren küçük, sinsi bir kurt gibiydi. Durmadan derinlere iniyor, inerken sizi yiyip bitiriyor ve bir yerden sonra da içinizde sıkışıp kalıyordu. Kendi ölürken bir yandan sizi de çürütüyordu. Pişmanlıksa onun kardeşiydi. Ya da kopan kuyruğundan yeniden büyüyen bir başka kurttu belki. İkisi de nefret edilesiydi; ikisi de kördü, aptaldı ama sizi alt ediyordu işte bir şekilde.

Sevdim seni Aştım haddimi Gönül suçuydu Sakın kızma bana Bilmeden oldu *** İlham veren, dinledikçe cilt cilt kitap yazma isteği uyandıran bir şarkıydı benim için.

Ruhumu saklıyordum. Bir sobe sesiyle buldular. Değişmezler sanıyordum. Yüzlerini bozdular.

"Dışımızda gördüğümüz şeyler, içimizdekilerin aynısıdır."

"Korkma. Yolunu gör diye geceleri ışık tutacağım. Sesimi takip et diye geceye ses olacağım. Kendini bul diye düşüne ilham olacağım." ___ Şimdi Inkspired'de.

Geçmişin Güzü adlı kitabım şimdi tüm bölümleri ile yayımda 🌸

"Kız kardeşin ile tanışmak isterim." "Niye tanışmak istiyorsun? Tanımdan kalbini mi verdin ona yoksa?" "Kalbimi başka birine verdim."

Dizlerimin üzerine düştüm. Dizlerim acıdı. Elim yaramı buldu. Bastırdım ve elimi odağıma getirdim. Kan... Kanım ellerimdeydi... Nefes almam giderek zorlaşıyordu. Terliyordum. Canım yanıyordu. Etraf dönüyordu. Elimde kanım vardı. Elimi tekrardan yarama bastırdım. Gözlerim doluyordu. Daha fazla dayanamadım ve bedenim bir ağaç devrilir gibi devrildi. Sırtım soğuk bedeni hissetti. Başım sertçe zemine çarptı. Saçlarım etrafa saçıldı. Papatyalarım kana bulandı.

Eğer ki bir gün intihar süsü verirlerse... Hayata tutunmaya çalıştığımı bilin.

Gün doğumu ile açıp gün batımı ile solan papatya. Kukla papatya, aşık papatya. Aşkının peşinden giden Papatya Köse ailesinin elinde bir kukladır. Ailesine karşı çıktıktan sonra şiddet görmeye başlar. Sınıf buluşmasına gittiği gün şapkalı bir adam tarafından bıçaklanır. Göz yaşları akmadan yüzünde durur. Geçmişe döner ancak aşık olduğu kişinin bedeni ile. Aşık olduğu kişiyle ruhları değişmiştir. Zaman geçer ve papatya kanlanır.

3 Gün Sonra Hayatın bana ne getireceğini bilmeden ilerliyordum. Hayatımı devam ettirmem için inanç ve mutluluk var olması gerekiyordu. Bazen mutluluğumu korumak zor olsada yapıyordum bir şekilde. Papatya gün doğumu ile doğar gün batımında ise solar. Ben hiçbir zaman solmayacağım. Bunun için çabalıyorum. Kendime döner yaparken arkada enerjik şarkı çalıyordu. Gülümseyerek eşlik ederken dönerimi tost makinesinden alıp yemeye başladım. Yere kırıntı düşmesini önemsemeden.

Çöle gitmiş gibiydim. Boğazım o derece susuzdu. İlk önce bilincim açıldı daha sonra ise gözlerim. Sesleri beraberinde geldi. Ayaklarımın ucunda ki bu baskıya kaşlarımı çattım. O kadar derin uyumuşum ki ayağımın ucunda ne bok bittiğini bilmiyordum. Gözlerimi açtım ve ayak ucuma baktım. Göz bebeklerim hızla büyüdü. Kendimi geriye atabildiğim kadar attım. "Anne evimizi hurdacılar basmış! Odamda tanımadığım kişiler var!" Benim bağırışıma iki kadın bana döndü. Ne oluyordu burada?

Beynim fena halde zonkluyordu. Buna rağmen acı dolu uykuma devam ettim. Uyuma ve uyumamak arasında gidip geliyordum. Kolumu kıpırdatacak halim yoktu. Temebelliğimi yatmak; kitap okumak ya da telefon oynamakla adlandırabilirdim. Bu tembelliğim ise sadece uyumaktı. Bedenim o kadar çok yorgundu ki... Tırın altında kalmışım gibi hissediyordum kendimi. "Samir!" Duyduğum sesle gözlerimi hızla açtım. Samir mi? Kaşlarımı çattım. Bu kimdi? "Samir okula geç kalıyorsun!" Ne okulu? Ne Samir'i?

Karanlık gecede bulutlar kaplamıştı gökyüzünü. Şimşekler aydınlatıyordu. Karanlık sahnenin perdeleri açıldı. Şimşekler sahneyi aydınlatırken iki beden sahnede göründü. Bedenler sahnede görülünce başlarında ki ışık yandı. Bedenler gözlerini birbirinden hiç ayrımadan birbirine doğru ilerlediler. Sahnenin ortasında durdular. Aralarında bir insan geçecek mesafe vardı. Başlarında ki ışık bedenler ile birleşti. Yukarıdan siyah kelebek indi. Kelebek iki bedenin ortasında durdu. Ortadan ikiye ayrıldı.

Gözlerimin içine baktı. Saniyesinde kaçırdı gözlerini. Ben onun bir açıklamasına bakarken o bana sadece baktı ve çekti gözlerini. Gözlerimi üzerinden çektim. Etrafa baktığımda gelen ses ile tekrardan Papatya'ya döndüm. Eline su dökülmüştü. Cennet özür dileyerek bardağı kaldırırken Papatya ayağa kalktı. Elini saklayarak lavaboya gitmesi gerektiğini söyledi. Ben görmüştüm. Diğerleride görmüştü. Herkes onun hakkında konuşuyordu. Elinde ki morluğu.

Kulübenin penceresinden dışarıya baktım. Kaç günü bitirip kaç günü açıyordum. Derin bir nefes alırken gözlerim güneşin battığı yere gitti. Güneş batarken gökyüzü farklı renklere bürünürdü. Bugün pembe bir renge bürünmüştü. Çok güzel görünüyordu. Gülümseyerek çıktım dışarı. Gökyüzünün fotoğraflarını farklı şekillerde çekreken dayım arabası ile geldi. Arabayı park edip motoru kapattı. Arabadan inip yanımdan geçerken gökyüzünün fotoğraflarını çekmeye devam ediyordum.

Jose,Jason,Sui ve Eleanor oturma odasında toplanmıştılar, Sui camdan dışarı bakıyordu ama sanki eskiden olduğu kişi değildi. “Sui ne oldu sana böyle?”dedi endişeli ses tonuyla Jason, Sui için endişeliydi. “Dünya’yı sevgisiz çocukların savaşları mahvetti.”dedi düz ve ruhsuz bir ses tonuyla.”Eğer bunu Napolyon söylemiş olsaydı tarihe geçerdi, sevgisiz büyüyen bizim savaşızımız mahvetti.”dedi Sui. “Bu yüzden mi Ölmek için ölüm tugayının başı oldun” dedi Eleanor. Sui:“Evet, ölmek istediğim için”

Nasıl beni yalnız bırakıp gidebilirsin birde benden habersiz bunu ağır ödeyeceksin " sinir seviyesi zirveye çıktı. Bir şey yapıp edip gidişini engel olmalıyım düşüncesiyle yola koyuldu. Kendini gelerek Licht " Jax buraya gel " emir vererek kükremişti. Bu kükremeye uzakta olan birisi biri duyardı ve Jax uzakta bile duyup lichtın yanında bitmişti.

Fark ettim ki. Varlığım, tüm birikimim ve inancımla. Eldem kocaman bir sıfırdan başka bir sey değildi. Ne ilerlediğim yol ne de hayatım. Hatta varlığım ve kimliğimle koca bir sıfır. Sıfır ne demektir ? —Var olanlar arasında yok olan. İllüzyon gibi bir evren ve hayatlarda, kendilerine bile ait olmayan kimliklere inanarak yaşadık ve öldük. Ve ben...              ben arafta kalan.   Ne inanacak bir inancım kalmıştı ne de  gerçekliğim. Koca bir sıfırdı tek değerim. -Başlayacak-

Kişilik bozukluğu olan kız kafasında mavilerden bir dünya yarattı. Onlarca karakteri vardı, hepsinde ise mavi bir dokunuş... Dünyasını yıkansa tek bir şey vardı. O, aslında mavinin her tonundan nefret ediyordu.

"Ya seni yakarım, ya evini demiştim! Kaderde yine seni yakmak varmış!" Yeni bölüm geldi, keyifli okumalar dileriz 🥂

Hepsinde hüzün seziyordum, sevdiğini kaybetmişlerdi, hepsinin boynu büküktü. İmelda ölmüş, bahar habercisi neşe demetleri, matem çiçeklerine dönmüştü. Tepemizde kargaların uçuşmaya başlaması an meselesiydi.

“Benden kaçarken bul beni!” Bir kere daha sesli bir şekilde okuduktan sonra ona baktım. “Bu ne demek?” “Onu bulman için beni yarattı demek.” Yeni bölüm geldi, keyifli okumalar dileriz 🥂 Sosyal medya hesaplarımız; Twitter: bb_erdogan Instagram: _bb.erdogan_ Tiktok: b.b.erdogan Tumblr: bberdogans 1000k: bberdogan

"Bir gün unutucaksan hatırlamanı istemem. Aklında ve kalbinde kalıcı olmak isterim. Hatırlanmak için bekleyen bir isim... Bir boka yaramaz."

Inkspired destek grubumuz hazır. Detaylı bilgiyi "Inkspired kılavuzu" son bölümden alabilirsiniz.

Yalanın küçüğü de, büyüğü de zarardı. Yalan bir şeyleri bitirip, bir şeyleri başlatabilirdi. Sevgiyi bitirip, ayrılığı başlatacağı gibi, güveni bitirip sonsuz soğukluğu başlatacağı gibi... Yalancının mumu yatsıya kadar yanardı ama bazen o mum sönmek için yatsıyı beklemeyebilirdi.

"İster katil ol, ister lider; ama unutma bir kül tanesi de aynı şekilde yanar bir odun parçası da."

Ruhların yaktıkları ağıtlar, bedellerinin çürümüş bir mezarlığa boyun eğmesidir. Çürümüş bir ceset, kalbi durmuş ve zihni işlemezdir bu sebeple olağanca hafiftir. Ama bedeller bu cesedin ruhuna işlemişse, ceset bir insan bedenini değil ağır bir ihanet müzesini temsil eder. Bedellerimiz yollarımızı şekillendirir, ağıtlar yaktırır ve pişmanlığın her bir katresini bize tattırırdı. Katreler birikir ve bir yangına dönüşür, kurtuluşu olmayan yangının külleri cinayetin son nefesi olur.

Silah tüccarlığı yapan Barlas Ailesinin büyük kaybı, Avusturalya'da yaşayan oğulları Doruk Barlas'ın İstanbul'a dönmesine sebep olur. Azılı suçlu olan Doruk Barlas'ın geri dönmesiyle başlayan hikaye derin bir intikam meselesine evrilir. Anonim kişi tarafından aldığı tehdit notları ve ölüm tehditleriyle yüzleşemeyen Doruk, kendine genç bir avukat tutar... Sayısız çıkmazın bulunduğu bu hikaye, kurum ve kuruluşlar tamamen yazarın hayal dünyasıdır. Her hafta yeni bölümleriyle..!

Ağıtlar yakıldı, şimşekler çaktı, bedeller ödenmek uğruna esaretlerini parmaklık ardına bıraktı. Çığ gibi büyüyen pişmanlık son katrelerini bağışlanmak için güçlükle akıttı. Bu sokak artık bir cinayet mahalliydi. Genç adam ellerini kana bulayan bir katildi. Zaman damlalarını geriye akıtmazdı, geçmiş değiştirilemezdi ve genç adam hayatına bir katil olarak devam etmeye mahkûmdu. Siyah kan sinsice sızdığı yuvasından genç adama erişti ve bir daha peşini bırakmayacak hırsla yeşerdi…

Mutlu insanlar sacmalarlar ama yalniz insanlar asildirler. En güzel tabloları, yalnızlar çizer.

“Birbirimizin hayatindan geçtik ama en sonunda bir yabancı gibi yanımızdan geçip gittik. “

Bazı geceler vardır, bilir misiniz? Yıldızların her şeye rağmen umutla parladığı, gökyüzünde bizlere manzara sunan geceler. Gökyüzü ışıl ışıl deriz bu gecelere, izlediğimiz bu gece bize huzur verir, kuyruklu yıldız geçmesini bekleriz hatta. O geceler birden kayboldu. Şehir karanlığa büründü. Kahkahalar, hıçkırıklara bıraktı yerini yavaş yavaş. Dünya insanları için bunun sebebi ışık kirliliğiydi, Ay'ın ışıltısı yetiyordu onlara. Peki, uzay insanları için durum öyle miydi? Değildi.

Sevgili Sui Canım kardeşim, üzülerek söylüyorum ki; bu mektubum sana ulaşmışsa kaybetmişimdir. Biliyorum kızıyorsun seni ve sizi bıraktım diye. Niye çocuklara anlatılan bir masaldaki efsane uğruna öldüm diye. İnan kardeşim, sana gelmek için çok savaştım. Asla kendini suçlama olanlar için, çünkü bir asker sevdiklerini korur. Belkide bunu okuduğunda yetişkin bir kadın olup akademiye kabul edilmişsindir. O günleri göremediğim için çok üzgünüm. Savaş Sui, sen benden bile güçlüsün. Ölümtimin Generali

Bu kaçıncı kaçıştı senin fark etmediğin?

Onların kalıplarıyla inşa ediyorum kendimi. Ve sonra dönüp bana neden kötü olduğumu soruyorlar.

"Söylemeyi unuttum ama lord, cadıların zirveyi basabileceğini düşünüyor. Yerinde olsam daha dikkatli olurdum." Sözlerin sahibine şaşkın gözlerle bakınca hafif bir sırıtma ile karşılaştı. Başını hafifçe eğdi ve pelerinini son kez yasak ormanda dalgalandırarak iç halkadan ayrıldı. Geride ise gerginlik seviyesi gitgide artan endişeli bir cadı bırakmıştı. ...

Masalardan bir nebze üstte bulunan platformda görünen Papa Honorius'un varlığıyla birlikte son fısıldaşanlar da sessizliğe gömüldü. İlk dikkat çeken şey tamamen beyaz olan kıyafetiyle alakasız olan kırmızı sandaletleriydi. Açıkçası başka biri giyseydi salondaki pek çok kişinin kahkahaya boğulacağı kesindi ama bu Papa II. Honorius'tu. Her hareketinin, her bir kıyafetinin anlamı vardı. Bazen dini bir anlamdı bu, bazense uğruna onlarca kan dökülmüş iktidar oyunlarındaki rakipleri için bir uyarı...

"Ne yani, eziyetten mi korkuyorsun?" Faith'in sözleri keskin bir bıçak gibi savrulurken muhatabına tesir bile etmemişti. Sakin ve bir o kadar cüretkâr sesiyle konuşmaya devam etti. "Hayır Faith, ben o eziyetli yola layık görülmedim. Bana yakın birisinin hataları yine önüme çıktı ve beni bekleyen ihtişamı başlamadan yok etti."

Göğün biriciği olan ay, yüzyıllardır cadılar tarafından hep bir haberci ve geleceğin yansıması olarak kabul edilirdi. Ortaya çıktıkları ilk zaman onlara yol gösteren mavi ay, daima koruyucuları olacak ulu meclisin kurulduğu zaman süzülen dolunay ve engizisyon alevinin başladığı gün kalplerine korku salan kızıl ay...

"Sanguis için ne kara bir gün!" Lord Baltimore'un duygulardan arınmış sesi cadıların kulağına gider gitmez neredeyse tüm yüzler ona döndü. Kızının neredeyse birebir kopyası olan yaşlı cadı ise ona bakmayan tek kişiydi. Eskiden kestanenin koyu tonlarına sahip olan ama artık kırlaşmış saçları hafiften dalgalanırken diğer cadıların aksine gözleri tehlikeli bir biçimde parlıyordu. Henüz Lord'un gözlerine bakmama sebebi ise sadece ama sadece can çekişirken onlarla buluşma isteğindendi.

"Faith Balfour, vampirlerle cadılar arasındaki sönmüş kıvılcımı yeniden ateşlemeye hazır mısın?"

İhanetin asil olabilecek tek şekli daha büyük bir amaca hizmet etmesidir. 🩸➕🔮↪️💥

Yerküre denilen bu kaotik mezarlıktan binlerce silüet geçmişti. İnsanlık kadar eski olan iki ırk ve onların bitmek tükenmeyen savaşı ise belki de içlerinde en çok can alanıydı. Üstelik bir o kadar da küstahtı ki ardında kimseyi sağ bırakmamıştı. Ne büyünün en karanlık sırlarını çözen cadıları ne de klanlarının önlenemez yükselişini yaratan vampir lordlarını... Artık hepsi tarihin tozlu sayfalarında yer alan bir silüetti. ...

Yerküre denilen bu kaotik mezarlıktan binlerce silüet geçmişti. İnsanlık kadar eski olan iki ırk ve onların bitmek tükenmeyen savaşı ise belki de içlerinde en çok can alanıydı. Üstelik bir o kadar da küstahtı ki ardında kimseyi sağ bırakmamıştı. Ne büyünün en karanlık sırlarını çözen cadıları ne de klanlarının önlenemez yükselişini yaratan vampir lordlarını... Artık hepsi tarihin tozlu sayfalarında yer alan bir silüetti. ...

Orta Çağ'ın en karanlık zamanları... Engizisyon mahkemeleri tüm kıtada yayılırken insanlar, masum canları diri diri yakıyordu. Vampirler ve cadılar arasındaki savaş ise gitgide şiddetlenmeye başlamış, tüm kıtayı sonu olmayan bir kaosa sürüklemişti. Ama bu durumu tersine çevirecek birileri var mıydı? Kendi türüne ihanet eden Faith ve beklenmedik ortağının hikayesi bu

Gerçekten sonu böyle mi olacaktı? Yüzyıllardır yaşamıyordu belki ama yaşamayı hak etmeyen cadıların cirit attığı adalet yoksunu dünyada sıradaki ayrılan kendisi mi olacaktı? Kızıl gözlerin ona biçtiği gelecek buydu. Peki ya o geleceği kabul edecek birisi miydi?

“Tam 11 yıl oldu bu Ejder yıllı ile 1000 sene eder Sui. 1000 sene oldu bizi bırakıp gideli, sen bizi ziyaret edeceğine Charles ile misin? Özlemedin mi?”dedi Jose. “ Bensiz daha iyiydiniz abi, daha güvende öz kardeşiniz bile değildim sizin.”dedi Sui. “Seni hiç üvey olarak görmedik Sui, Ne ben, Joha abin, ne de Kız kardeşin Eleanor ve Jason abin” dedi Jose. “Tehlikeliyim abi, hepiniz için tehlike oluşturuyorum…”dedi Sui. “Senin için ölürdük, sen annemin emanetiydin. Anneme benzeyendin”Jose

Zeval Cemharı'nın yeni kapağı sizlerle

Beden dili, konuşma dilinden bile daha eskiye dayanan evrensel bir dildir. Hayvanlar aleminde özellikle sıkça kullanılır. "Köpeğin gözlerine bakma, saldırır" söylentisinin temeli buydu. Bakma, uzun yıllardan beri avcının ava kitlenmesiydi açıkça. Bakışma ise "meydan okuma" anlamına geliyordu. [Sistem: Vay be, kekoların gizemi çözüldü...] Hayvanlar aleminde bölge bilinci de yaygındı. Bölgeye hakim olmak...

Beden dili, konuşma dilinden bile daha eskiye dayanan evrensel bir dildir. Hayvanlar aleminde özellikle sıkça kullanılır. "Köpeğin gözlerine bakma, saldırır" söylentisinin temeli buydu. Bakma, uzun yıllardan beri avcının ava kitlenmesiydi açıkça. Bakışma ise "meydan okuma" anlamına geliyordu. [Sistem: Vay be, kekoların gizemi çözüldü...] Hayvanlar aleminde bölge bilinci de yaygındı. Bölgeye hakim olmak...

"İsminiz neydi?" diye orta yaşlı adama bakarak sordum. "Melih." diye boğazını temizlediğinde "Melih Yarcalı." diyerek tamamladı. "Melih Bey kusura bakmayın lütfen." dediğimde onda gülümsemeye yakın hafif bir dudak kıpırtısı fark ettim. "Ne demek Armi..." Melih sözlerini tamamlamadan tuttuğum kağıtları orta yerinden ayırarak yırttım. "Melih Yarcalı, ben çok meraklı bir kadınım biliyor musun ve bu yüzden sırf şu bahsettiğin ufak bir gecikme kısmını çok merak ettim. Hadi yaşayalım ve görelim!"

Gün doğumu ile açıp gün batımı ile solan papatya. Kukla papatya, aşık papatya. Aşkının peşinden giden Papatya Köse ailesinin elinde bir kukladır. Ailesine karşı çıktıktan sonra şiddet görmeye başlar. Sınıf buluşmasına gittiği gün şapkalı bir adam tarafından bıçaklanır. Göz yaşları akmadan yüzünde durur. Göz yaşına dokunan Samir Aksoy başına geleceklerden habersizdir. Geçmişe döner ancak Samir'in bedeni ile. Samir ile ruhları değişmiştir. Zaman geçer ve papatya kanlanır.

Her şeyi bir günde kaybeden Akşın Dibiş zamanını canlı yayın yaparak geçirir. Bir akşam Akşın Dibiş'in verdiği sipariş ve o siparişi getiren Çakır Dursun ilk orada karşılaşır. Akşın Dibiş kuryeyi bir kez daha görmek için kart limitinin hepsini harcar. O akşam canlı yayın yapar ve siparişleri yerken fark etmeden restoranın reklamını yapar. Uyandığında sipariş verdiği restoranın iş birliği mesajını görünce hızla mekana gider ve orada Çakır Dursun ile karşılaşır.

"Birçok insanın hayatındaki kötü karakterim. Benim sayemde yaşamlarını daha anlamlı kılacak hedefler oluşturacak, hakkımda konuşup streslerini atacak, beni parmakla gösterip yaptığım hataları sayacaklar. Benim kötü olmam onları iyi yapacak. Yaptıklarımın sonucu onları tatmin edecek. Karanlığa gömülmemi, dehşete düşmemi, umutsuz kalmamı, bağırarak dualar etmemi, pişman olmamı hatta ağlamamı bekleyecekler. Kötülerin mutlak kötü sonunu. Arzuladıkları ve olması gereken değiştirilemez sonumuzu..."

Çağan: Bana ne yaptın bilmiyorum. Belki de beni tamamlayan cümlelerin yakın geldi bana. Ezelden tanışıyoruz gibi rahatım. Bana kurallarımı bozduruyorsun. Beni bunları demeyeceğimi bilecek kadar tanıyorsun. Ben seni tanımıyorum. Ama yakın hissediyorum. Nasıl yapıyorsun? Aurora: Bilmiyorum. Belki de çok istedim oldu. Çağan: Ben de çok istesem olur mu? (6 yeni bölüm yayımda)

"Çağan!"dedim kaskatı kesilirken. "Hm?" "Sırtımda bir şey var, canlı!" "Kedi o, korkma." "Ama hareket ediyor!" "Doğal olarak." "Çağan çakacağım bir tane bak! Tikim var benim, ters bir yere giderse fırlatırım hayvanı." "Cık cık cık! Hayvana şiddete hayır."

"Çağan!"dedim kaskatı kesilirken. "Hm?" "Sırtımda bir şey var, canlı!" "Kedi o, korkma." "Ama hareket ediyor!" "Doğal olarak." "Çağan çakacağım bir tane bak! Tikim var benim, ters bir yere giderse fırlatırım hayvanı." "Cık cık cık! Hayvana şiddete hayır."

"Umut yaşayan bir şey mi Çağan?"demişti Emir. "Bence insandan bahsediyor Emir." "Biz yaşadıkça mutlu olacakmış Çağan." "Evet, duydum." "Hii, Çağan! Teşekkür etmeyi unuttuk." "Ama çoktan gitti." ... "Ama mutlu edebiliriz." "Edebiliriz." "Söz verelim Çağan." "Arkadaş sözü mü?" "Kahraman sözü."

"Ne abartma ya? Kalp dedik, kalbin kanatları dedik, herkese uçmaz dedik, hak etmek dedik... Şu mini minnacık şeyin hiçbir çaba göstermeden hemen kalbinize misafir edilmesi beni yıktı yani ama göstermiyorum." "Evin alt yapısı sağlam değil miydi?"dediğimde kalakaldı. "Ne?" "Ev sahipleri misafirleri kıskanmasın lütfen. Hem bak çok çabuk kırılıyorsa dert etmen gereken şey alt yapı olmalı."

"Ne abartma ya? Kalp dedik, kalbin kanatları dedik, herkese uçmaz dedik, hak etmek dedik... Şu mini minnacık şeyin hiçbir çaba göstermeden hemen kalbinize misafir edilmesi beni yıktı yani ama göstermiyorum." "Evin alt yapısı sağlam değil miydi?"dediğimde kalakaldı. "Ne?" "Ev sahipleri misafirleri kıskanmasın lütfen. Hem bak çok çabuk kırılıyorsa dert etmen gereken şey alt yapı olmalı."

"Kanatları varmış kalbin..."dedi Çağan. "Kafesinden çıkamadıktan sonra hangi kuş özgür?"dedi Aurora. Uçamadıktan sonra kanatlar ne işe yarayacaktı? "Nasıl uçurabilirim kalbi?" Peki özgürleşmeden uçabilir miydi kuş? "Kalbi heyecan uçurur, aşk özgürleştirir Çağan."

Çağan: sanat güzel şey. Aurora: çok güzel şey. Çağan: acaba şey diye açıklarken köreltiyor muyuz? Aurora: sanat, şey'e de anlam katıyor. Çağan: yine de şey anlamını karşılayamadığımız şeylere kullandığımız değil midir? Aurora: anlayana bağlı biraz.

"Seni ilk kez kuğu gibiyken ve göğsünde kanatların varken fark etmiştim." dedi ve sarılmamızı sonlandırıp yüzümü elleri arasına aldı. "O gece bütün ipuçlarını araştırdım. Kuğu; güzellik, sezgi ve arınma temsiliymiş. Güzelliğiyle beni büyülemek için iyi bir seçimdi. İkimizin arasında bir gerilim oluşturup hissettirdiği şey de karşılıklı sezgilerimizdi. Seni ilk gördüğümde bunun sanatsal anlamına dair hiçbir fikrim yoktu ama yine de orada bir ruh olduğunu hissettim. Beni sana çeken oydu."

"Kuşlar göç eder Esin'im ama insan kuşların göçü farklıdır. Öteki tarafa göç ettiklerinde geride kalanların onsuz atlatması gereken bir zemheri vardır." 🖤 "Kırlangıç, sadakat ve özgürlüğün kuşu. Sadakat ve özgürlüğü bir arada yaşatabilen kanıt küçücük canlıyla temsil edilmiş Esin. Büyüleyici değil mi?"

"Claps bayılır bayılmaz yaklaşık 20 m²'lik bir tuğla yukarıdan bizim katımıza indi. Herkes o taşa doğru yaklaştı. Şu lanet olası notlardan bir tane daha vardı. Jacob yine bizim için çevirdi: 'Asıl ölümsüzlük, ölümdür. Bencillik ya da fedakarlık yapıp iksiri aldığın için ölümsüzlüğe ulaştın. Yani ölüme. Bir dahaki dünyada görüşmek üzere!' ... Bayılmamıştı. Ölmüştü... Bugün bir yakın arkadaşımı kaybetmem yetmemiş gibi ikincisini de kaybetmiştim. Ve yine kurduğum cümlelerin öznesi bendim..."

Gölgenin yüzünde bir gülümseme belirdi. Bana öyle bakıyordu ki o gülümseme bir karadeliğe dönüşüp beni yutacak gibiydi! Ahh ne güzel olurdu! Nasıl bir his olurdu?! Gerçekliği unutup kendi dünyasında mutlu olan, yalnız bir kadının hikayesi..

Yaşanan ve anlatılan tüyler ürpertici hikayeler... 3. Bölüm - Arkadaşımın Dedesi "Dedem kapıyı açtı ama kimse yoktu. Yağmur yağıyordu ve bahçe sisliydi. Kapıyı tekrar kapadı. Bir süre ses gelmedi ama dedem hala kapının önünde bekliyordu. Kapı üçüncü kez vurulduğunda kapıyı açtı. Yine kimse yoktu. İçimde kötü bir his vardı. Dedem yağmurdan dolayı zar zor görülen yolun karşısındaki sokak lambasına baktı. Doğruca karşısına bakıp ne istediğini sordu. Ben ise hiçbir şey göremedim."

Şimdi onları dinleme sırası bizde. Ne söylemek istiyorlar? 1. Bölüm - Kırmızı Gözler  "Çocuk olduğumdan dolayı mı karanlığa karşı daha temkinliydim bilemiyorum. Ama orada insanı ürküten ve tüylerini diken diken eden bir şey vardı. Hava ne kadar aydınlık olursa olsun, güneş ne kadar parlak olursa olsun tek bir ışığın ulaşamayacağı duvarlarla kaplıydı."

Derin bir nefes alın ve okumaya başlayın çünkü bu hikayeler içinizdeki korkuyu dürtecek. Tamamen gerçek hikayeleri okumaya hazır mısınız? 2. Bölüm - Kuyruk Nene "Her zaman hakkında kötü dedikodular dolaşırmış. Anlatılanların doğru ya da yanlış olduğunu kimse bilemezmiş. Çünkü insanlar ondan uzak dururmuş. O da insanlardan."

4. Bölüm - Karanlık Ağız "Canavarlara inanmıyor musunuz? Hayaletlere ya da kötü ruhlara? Onları göremediğimiz için mi? Duyamadığımız için mi?" Bize her zaman kendi hikayelerini anlatıyorlar. "Onları dinlememiz gerek. Kulaklarımızla değil, kalbimizle ve duygularımızla. Yaşananlara kulak verin. Ne söylemek istiyorlar? Adlarını ne koyarsanız koyun. Onlar aramızdalar. Varlar. Ve var olmaya devam edecekler."

Merhaba 😇 Buradan sürekli kitaplarımızla ilgili alıntılar ve güncel haberler veriyoruz. Ancak bu sefer okurlarımızı yani sizi tanımak istiyoruz. Nasılsınız?

Geçmişte üzüldüğünü ya da mutlu olduğunu hatırlayan sen, hiç düşündün mü şu iki şeyi? 1- Neden gün yüzüne çıkmak için bu zaman? 2- Neden hiç unuttuğunu hatırlamaz insan? ***

Geçmişte üzüldüğünü ya da mutlu olduğunu hatırlayan sen, hiç düşündün mü şu iki şeyi? 1- Neden gün yüzüne çıkmak için bu zaman? 2- Neden hiç unuttuğunu hatırlamaz insan? ***

Geçmişte üzüldüğünü ya da mutlu olduğunu hatırlayan sen, hiç düşündün mü şu iki şeyi? 1- Neden gün yüzüne çıkmak için bu zaman? 2- Neden hiç unuttuğunu hatırlamaz insan? ***

Geçmişte üzüldüğünü ya da mutlu olduğunu hatırlayan sen, hiç düşündün mü şu iki şeyi? 1- Neden gün yüzüne çıkmak için bu zaman? 2- Neden hiç unuttuğunu hatırlamaz insan? ***

Yeni bir kurgu yazıyorum. Bu renk körü bir arkadaşımın dünyasını anlamaya çalışmamla ilgili bir hikaye. Tek bölümlük bir kurgu. Bu hikayeyi okurken dünyayı onların gözünden görün. Belki o dakikalar içinde biraz da olsa onların hislerini anlayabiliriz.. "Onun için renkler insanlardan oluşurdu. Her dünya farklı bir insandı, farklı bir renkti.."

"Beni iyi dinle Fırat ben Cyberfight'ın %51 hissesi ile büyük patronuyum ve şirketimi dilendirmeyi reddediyorum! İki seçeneğin var Fırat ERBAKAN: ya Katar ya Çin, karar senin. Kararını bana bildirmek için tam iki günün var! Eğer iki gün sonra bana bir karar bildirmemiş olursan üç yatırım fırsatını aynı anda değerlendiririm haberin ola!" Sizce Katar mı? Çin mi?

Yaktığım kalbin ve hala yanan kalbimin sahibiydi o. Onun sesine, gülüşüne, tek bir nefesine muhtaç kalacağımı nereden bilebilirdim ki? Muhtaçtım. Sadece varlığını bilmeye, nefesine, sesine ve gülüşüne muhtaçtım. İçinde isyanlarımı barındıran o geçmişe ben bugün muhtaçtım.

Yazgı diye bir şey var. İnkar edip kaçtığın, attığın her adımda yakalandığın bir yazgı. *Yeni kitabım yayımda.

Yaz yağmurunun altında yürüyüşe çıktığım bir günde başlıyor her şey. Kulağımda kulaklığım, üzerimde uzun bir etek ve kısa bir badi ile evdeki gürültüden uzaklaşmak için yürüyorum; her bir adım beni daha önce hiç tatmadığım, inanmadığım fakat hep merak ettiğim o duyguyu hissedeceğim insana yaklaştırıyor. Kulağımda çalan müziğin ritmine uyum sağlamak adına hafifçe sallanarak yürüyorum. Yürürken başım eğik duruyor ve kaçınılmaz olarak birine çarpıyorum. Tek çarpanın bedenlerimiz olması gerekirdi.

Yaz yağmurunun altında yürüyüşe çıktığım bir günde başlıyor her şey. Kulağımda kulaklığım, üzerimde uzun bir etek ve kısa bir badi ile evdeki gürültüden uzaklaşmak için yürüyorum; her bir adım beni daha önce hiç tatmadığım, inanmadığım fakat hep merak ettiğim o duyguyu hissedeceğim insana yaklaştırıyor. Kulağımda çalan müziğin ritmine uyum sağlamak adına hafifçe sallanarak yürüyorum. Yürürken başım eğik duruyor ve kaçınılmaz olarak birine çarpıyorum. Tek çarpanın bedenlerimiz olması gerekirdi.

Kafamı kaldırıyorum, onu bana bakar hâlde buluyorum. Boyunun uzunluğu ilk dikkatimi çeken özelliği oluyor. Ardından ise kirli sakalla kaplı belirgin yüzü ve yemyeşil gözleri dikkatimi normalden de fazla çekiyor. Baktıkça bakasım geliyor, gözlerimi alamıyorum. En sonunda öksürüyor ve bana, "İyi misiniz?" diye soruyor kalın ve kibar bir sesle. Sesindeki o tını çok hoşuma gidiyor, sesini daha çok duymak, dünya üzerindeki tüm kelimeleri onun sesinden duymak istiyorum. "İyiyim, çok iyiyim."

Yine yağmurlu bir günde onunla karşılacağımdan habersiz kitapçıya yürüyorum. Yağmur yüzümü, üstümü ıslatıyor ve şemsiyem yok. Kulaklığım; takılı, yavaş yavaş yürüyorum. Üzerimde farklı bir his var fakat bunu anlamlandıramıyorum. Kitapçıya girdiğimde her şey aydınlanıyor, kalbim göğsümden çıkacakmış gibi atıyor. Anlayamıyorum, neydi bu? Hemen rafların arasında kitaplara bakıyordu. Kapıdan girerken çalan zillerle beraber bakışları bana dönmüştü. Tanıdı, gülümsedi,el salladı. "Hey, seni tanıdım."

"Ülkenin ilerlemesi demek Cumhurbaşkanının unutulması demek. Koyunlar otlayacağı yeri öğrenip; her gün kendileri gidip gelse, kendilerini korusalar. Sence de çobana muhtaç olur muydular?"

" ... Ay ışığıyla şımarmışcasına dağılan gümüş saçlar soluk bir ışık yaymakta. Karanlıktan yüzü görünmüyor ama mavi gözler ava odaklanmış gibi ona odaklanmakta... ... Gece. Gökyüzü puslu ve kasvetli. Gökyüzü sanki yere inmişcesine bulut benzeri sis etrafı sardı. Baykuş sesine eşlik eden birkaç böcek sesi de var. Karanlık..." Gelecek bölüm için >>>